Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [16]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [16]

MONDAY, MARCH 22, 2010

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com

--------------------------------------

Mistulang gumuho ang mundo ko sa narinig. Ang buong larawan na naglalaro sa isip ko ay kalagayan ko kung wala na siya, ang mga pagbabago, ang mga nakasanayan ko sa kanya siguradong hahanap-hanapin ko, ang mga kulitan namin, mga harutan, ang pag-aalaga niya sa akin, ang mga magagandang experience na naranasan ko sa kanya… Parang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit.

“P-aano na lang ang pag-aaral mo…?” ang nasambit ko na lang.

“Ano pa ba ang silbi ng pag-aaral ko kung ang kapiranggot na pera na gagastusin ko sa mga pangangailangan dito ay mas kakailanganin para sa mga gamot ng nanay?”

Natahimik ako sa sagot niya. “Pero bakit kailangang iwan mo ang nanay mo?” tanong ko uli. Gusto ko sanang idagdag pa ang tanong, “Ako… paano na lang kung wala ka? Hahayaan mo na lang ba akong mag-isa?” Ngunit wala akong lakas ng loob na itanong ito sa kanya. Tiniis ko na lang na itago ito sa aking isipan.

“Wala akong choice… Kung nandito naman ako ngunit walang maitutulong sa kalagayan namin, wala din. Mas mabuti nang nandoon ako, at least, makakatulong ako sa kahirapan namin.”

Tahimik.

Nagpatuloy siya. “Hindi ko alam kung may nagmamahal ba talaga sa akin e. Sa panahon ng pangangailangan ko, wala akong masasandalan, wala akong malalapitan, walang kadamay. Pati ang girlfriend ko, hindi ako maintindihan. Kesyo daw kailangan ko pa ring bigyan siya ng atensyon, tinitext, tinatawagan, tangina niya. Mas iniisip pa niya ang kalandian niya kesa kalagayan ng boyfriend niya.” Lumingon siya sa akin. “Ikaw na lang sana ang pag-asa ko. Ngunit wala ka rin. Hindi kita mahagilap…”

Napayuko ako sa sinabi niya. Inalipin ng hiya ang kalamnan ko at hindi magawang tingnan siya. At namalayan ko na lang ang sariling humagulgol nang humagulgol sa naghalong sama ng loob, awa sa sarili, at matinding pagsisisi, hinayaang dumaloy ang lahat nang sama ng loob na kanina pa ay nag-uumapaw na sumabog. Hindi na rin ako nakapagsalita. Pinaubaya ko na lang sa kanya ang magsalita nang magsalita. Iyon bang feeling na hopeless kang bigyang explanations ang lahat dahil wala kang mgagawa at alam mong nasaktan mo ang damdamin ng isang tao at ang lahat ng kamalian ay nasa iyo, kaya hahayaan mo na lang maipalabas niya ang lahat ng saloobin at lulunukin na lang ang lahat ng sasabihin niya.

“Sabagay, ganyan lang naman talaga eh… ako palagi ang nagpapakumbaba, umiintindi sa iyo, nagpaparaya. Yan naman palagi ang role ko, diba? Ni hindi ko nga nakitang naapreciate mo ang mga ginagawa ko. Parang wala lang ang lahat. Spoiled ka na nga sa mga magulang mo, spoiled ka pa sa akin… Hindi mo lang alam, nasasaktan din ako.”

Nanatili pa rin akong nakayuko.

“Tapos heto, nalalaman ko na lang na kayo na pala ni Paul Jake…” dugtong niya.

At sa sinabi niyang iyon, doon na tila may kumalampag sa tenga ko. Bigla kong itinaas ang ulo at tiningnan siya. “Wala kaming relasyon ni Kuya Paul Jake!” ang sambit kong mataas ang boses.

“Wala hah… Ipaliwanag mo nga kung bakit magkayakap kayo, nagsubuan pa ng pagkain at halos mag lips to lips na lang sa harap ni Shane?”

Pakiramdam ko ay may kung anong bumara sa lalamunan ko sa narinig, hindi malaman kung sasabihing palabas lang namin iyon dahil sa sobrang sama ng loob at paseselos ko noong malamang may relasyon sila ni Shane. Pakiramdam ko ay namula ang mukha ko “E… Hindi nga kami kuya, maniwala ka.” Ang sabi ko na lang, ang boses ay mustulang nagmamakaawa.

“Bakit mo ba itinatanggi? Hindi naman ako magagalit e. Di ba sabi mo pa nga na mabait iyong tao, matino at nakakaintindi sa iyo? Happy nga ako para sa inyo eh.” ang sabi niya. Ewan kung sarcasm iyon o talagang tunay na masaya siya.

“Hindi nga kami kuya, maniwala ka…”

“Hindi ako naniniwala. Hanggang may maganda at convincing kang paliwanag kung bakit kayo nagyakapan ni Paul Jake, saka pa lang ako maniniwala na hindi nga kayo. At… oo nga pala, nasaan na iyong singsing ko?” ang biglang pag-iba niya sa topic.

Nabigla ako sa narinig. “Ha? E… itinago ko Kuya”

“Hindi kaya hindi mo isinuot iyon dahil mumurahin lang iyon sa tingin mo, o kaya ay dahil kay Paul Jake?”

“Bakit ka ba ganyan mag-isip?!” ang bulyaw ko hindi alam kung paano i-explain na tinanggal ko iyon sa daliri ko dahil sa selos; dahil noong tsinitsismis na nagsama na sila ng girlfriend niya at tinanong ko siya tungkol dito, ang ibinalik na sagot niya lang sa akin ay “lalaki siya…” Sobra akong nasaktan kaya pinaalis ko siya sa kwarto ko at napagpasyahang tanggalin na lang ang singsing sa daliri.

“Bakit hindi ka makapagpaliwanag ng maayos?” tanong uli niya.

“Nagseselos ako! Nagseselos ako!” sigaw ng isip ko ngunit hindi ko magawang maipalabas ang mga katagang iyon sa bibig ko. “Iniingatan ko iyon, kuya...” ang nasabi ko lang.

“Ok… sana nga. Dahil kapag nawala iyon, makatikim ka sa akin” ang pagbabanta niya.

Tahimik.

“M-mahal mo ba ako, tol?”

Biglang nanlaki ang mga mata ko sa di inaasahang tanong na iyon, nakatingin sa kanya, nalilito kug aaminin ba o hindi.

“Hoy! Tinatanong kita!” bulyaw niya noong nakitang nakatunganga na lang ako.

“A… O-opo kuya. M-mahal kita...” ang nasambit ko

“Bilang kuya ba o higit pa…” ang casual niyang pagfollow up.

Ramdam ko na naman ang pagkabog ng dibdib ko. “K-kuya?” tanong ko, kunyaring hindi ko siya narinig.

“ang tanong ko… “ pag-ulit niya, “Mahal mo ba ako bilang kuya o higit pa…”

“E…” ang katagang lumabas sa bibig ko, ang mga mata ay nakatutok sa kanya, mistulang nagmamakaawang huwag nang igiit iyon.

“Iyan ang hirap sa iyo e. Ginawa mong kumplikado ang isang bagay.” Ang naisagot lang niya.

Ewan, hindi ko maintindihan kung ano ang ibig niyang ipahiwatig sa sinabi niyang iyon. Hindi na lang ako kumibo. Ano pa nga ba ang isasagot ko. Tila hinuhusgahan na niya ang saloobin ko.

“Paano iyan, pupunta na ako ng Canada, baka in three to four months daw sabi ni Shane.”

Hindi pa rin ako nakakibo. Ngunit sa kaloob-looban ko, naramdaman ko ang pamumuo ng mga luha sa aking mga mata.

“Wala ka bang balak na pigilan ako?”

“Gusto…” ang maiksi kong sagot.

“Bakit?”

“Mam-miss kita…”

“Ano ba ang ma-miss mo sa akin?”

At iyon na… hindi ko na napigilan ang mga luhang muling pumatak sa mga mata ko. “Iyong paghahatid mo sa akin sa bahay kapag galing school tayo. Iyong doon ka matutulog at tabi tayo sa kama. Iyong samahan natin sa team at kapag umaalis tayo. Iyong practice natin sa team. Iyong magkakantahan tayo sa kwarto ko at lalo na kapag kakantahin natin ang paborito nating kanta na “Back To Me”. Iyong gimikan natin. Iyong pagluluto mo sa bahay ng paborito kong mga pagkain, ang pag-aalaga mo sa akin…” at humagulgol na naman ako.

“Hug ka na nga lang sa akin?” sambit niya.

Tumayo ako sa kinauupuan at sumampa sa kama niya at niyakap ko ang parteng dibdib niya.

“Arrggghh!” ang mahina naman niyang inda sa sakit marahil na nagalaw ng kaunti ang operasyon niya.

Sa pagykap kong iyon sa kanya, lalo akong humagulgol.

Tinapik-tapik naman ng isang kamay niya ang likod ko. “Mami-miss din kita Tol... Ma-miss ko ang kakulitan mo, ang pagkamataray mo, ang harutan natin, ang pag-aalaga mo rin sa akin. At lalo na ito, ma miss ko - ” sabay hablot naman ng isa niyang kamay sa buhok ko at idiniin ang ulo ko upang magtapat ang mga bibig namin.

“Kuy-!” ang nasambit ko sa pagkagulat. At hindi ko na naitoloy pa ang sasabihin gawa ng paglapat ng mga labi namin. Naghalikan kaming parang hindi siya kaoopera pa lamang.

Ako na rin ang kumalas sa halikan namin at agad na bumalik sa upuan, nagkunyaring wala lang nangyari. “M-mahal mo ba si Shane?” ang naitanong ko.

Hindi siya nakasagot agad. Binitiwan lang niya ang isang malalim na titig.

Nasa ganoon akong paghintay sa isasagot niya noong bigla namang bumukas ang pinto.

Ang mama ko. Hindi nakasama ang papa dahil daw sa appointment sa mga kliyente. Palihim kong pinahid ng luha ang mga mata ko at ang basa ko pang pisngi. Naupo naman si mama sa isang bakanteng upuan sa gilid ng kama ni kuya Rom.

“Kumusta hijo!” Bati ng mama ko kay kuya Rom. Nakamasid lang ako at nakikinig sa kanilang pag-uusap.

“OK naman po Tita… Salamat po sa pagbisita.”

“Bakit pa ba humantong sa ganito Romwel? Bakit hindi ka man lang nagsabi sa amin ng problema mo?” ang tila paninisi ng mama ko kay Kuya Rom.

“Ok lang po, Tita. Nahihiya kasi ako sa inyo.”

“Ang batang ito, oo. Panganay na anak na ang turing namin sa iyo. Mahal mo si Jason, mahal ka rin namin. Lahat ay pwede mong sabihin sa amin at kahit na ano ang problema mo, tutulong kami sa iyo.”

Tila may tumusok naman sa puso ko sa narinig at halos mapaiyak muli dahil sa panghihinayang. Kahit na alam kong ang ibig sabihin niyang pagmamahal ni Kuya Rom sa akin ay bilang kapatid, natuwa pa rin ako na napansin niya ito at kinonsente pa sa kabila nang minsan ay mas mahigpit pa si Kuya Rom sa akin kesa sa kanila.

“P-asensya no po talaga Tita…”

“Ano na ngayon ang plano mo?” tanong ng mama ko sa kanya.

Ngunit imbes na sagutin ang tanong, tumingin siya sa akin na parang ang ipahiwatig ay gusto niyang ang mama ko lang ang makarinig.

Napansin iyon ng mama ko. “Jason, labas ka muna ha? May pag-uusapan lang kami ng Kuya Romwel mo.”

Bigla naman akong nagtaka kung bakit i-sikreto pa nila ang pag-uusapan. Tuloy hindi ko maiwasang hindi magselos. Kasi ba naman ako ang tunay na anak tapos sila ang mas close. Ngunit wala akong magawa kungdi ang lumabas. Noong nasa labas na ako, nandoon pa pala si Shane sa may hallway, naghihintay at noong makita ako, agad akong nilapitan.

Inirapan ko lang siya. “Hmpt!” sabi ko.

Parang wala lang sa kanya ang ginawa ko. Tuloy pa rin ito. “So… what’s up?” sambit niya.

“What’s up your face!” sagot ko.

“Come on Jason, don’t be such a child. Gusto kong maging kaibigan mo rin.”

“Pwes, ayoko no!”

“Sige ka, hindi ko ibabalik sa iyo ang Kuya Romwel mo…”

“Aba! Blackmail din ang hirit nitong kumag na to!” sa isip ko lang. “At bakit? Kung kakaibiganin ba kita ay hindi mo na siya isasama sa Canada?”

“Hahaha! Now you’re talking. Pag-isipan ko pa…” sagot niya.

“Pwes dalian mo ang pag-iisip at magdesisyon ka na kaagad na huwag mo siyang isama! Dahil kung isasama mo talaga siya, susunugin ko ang bahay mo para hindi kayo matuloy. Saan ka nga ba nakatira?” birit ko.

“Hahaha! Kakatuwa ka talaga. OK… magdesisyon na ako ngayon na. Ngunit sa isang kondisyon: sagutin mo ang isang tanong ko.”

“Bagal naman. Dali…”

“Mahal mo ba si Romwel?”

Bigla naman akong natameme, parang may humambalos na frying pan sa ulo ko at may sound effect pang “Toinks!”. “Bakit napunta d’yan ang usapan? At anong paki mo?!” ang mataray kong sagot.

“Woi… mahal niya, you can’t deny it!”

“Hoy! Mahal ko nga si Kuya Romwel dahil kuya ko siya. At anong pakialam mo doon? It’s none of your business!”

“Halika nga, mag-usap tayo ng masinsinan” ang sabi niya sabay hablot sa kamay ko at hila sa akin.

“Ano ba? Saan ba tayo pupunta?” sigaw ko.

“Doon lang tayo sa canteen, may pag-uusapan tayo…”

Upang mapadali ang kung ano man ang gusto niyang pag-usapan namin, sumunod na rin ako.

Noong nandoon na kami. “Ok… gusto ko lang malaman kung mahal mo nga ba si Romwel, iyon lang.”

“Aba’t ang haliparot na to! Maghahanap pa yata ng gulo!” sa isip ko lang. “At bakit mo ba iginigiit ang tanong na iyan? Sabi mo boyfriend mo na si Kuya Rom, at pupunta na kayo ng Canada. Ano pa ba ang gusto mo?”

“Syempre, pag mahal mo kasi ang isang tao, gusto mong malaman lahat ang tungkol sa kanya, di ba? Kasi plano naming magpakasal sa Canada e…” ang mistulang may pang-iinggit pa niyang pagkasabi.

Natulala naman ako sa narinig. Para kasing hindi pa siya masyadong common sa aking pandinig. “Ano kamo? Did I hear it correctly? Magpakasal? As in magmamartsa kayo sa center isle ng simbahan at may mga flower girls, best men, brides maid, ring bearers, exchange of vows, etc, etc?”

“Yup! Sa Canada, pwede iyon.”

“Aba! Ang taray!” sigaw ng isip ko. “Ah… OK!” ang sagot ko na lanag. At dahil sa na preskohan ako sa approach niya, bigla ding pumasok sa isip ko ang asarin siya. Malay ko, baka aawayin niya si Kuya Romwel at hindi na sila matuloy na mag-Canada pa. Kaya may naisip akong isagot na pangontra sa tanong niya.

“So…? Mahal mo si Romwel?”

“Actually, nagmamahalan nga kami ni Kuya Romwel. Binigyan nga niya ako ng singsing eh. Hindi ko lang naisuot siya ngayon. Marahil ay kung pwede lang kaming magpakasal dito, nagpakasal na kami. Sa katunayan nga niyan, palagi siyang doon natutulog sa bahay namin, sa kwarto ko, at magkatabi kami… Sweet no? Kaya sa tanong mo kung mahal ko si Kuya Romwel? Oo naman! Super! Mahal na mahal ko siya! At mahal na mahal din niya ako1 At hindi ako papayag na basta-basta mo na lang siyang aagawin sa akin! Haliparot!” ang mataray kong sabi.

“Ah… good!” tumango-tango siya. “Tama nga ang hinala… Thank you, Jason” Iyon lang. Tumayo siya, kinamayan ako at umalis na.

“Aba! Ang taray niya rin ha? Tiyak, may world war 3 iyon. Sana di na niya isasama si Kuya Rom sa Canada! Nyahaha!” sigaw ko sa sarili. At syempre, ini-expect ko na rin na pagagalitan ako ni Kuya Rom kapag nalamang may sinasabi akong ganoon kay Shane. “Ok lang iyon dahil kahit ipa-reimburse pa ni Shane ang lahat ng nagastos niya kay Kuya Rom, sasagutin naman iyon ng mga magulang ko.” Sa sarili ko lang.

Bumalik agad ako sa bungad ng kwarto ni Kuya Rom. Eksakto namang paglabas ng mama ko galing sa loob.

“Ma! Anong pinag-usapan ninyo ni Kuya Rom?” tanong ko kaagad.

“Ah… ang nanay ni Kuya Romwel mo, sa atin na siya titira kapag maayos na ang operasyon at makalabas na ng ospital”

“Ay ganoo! Maganda iyan ma, para maalagaan natin siya.” Ang masaya kong tugon. “Atsaka ma… si Kuya Romwel, i-adopt na rin natin para sama-sama na tayo, hindi na siya aalis pa papuntang Canada!” dugtong ko.

Natawa naman si mama. “Kausapin mo ang kuya Romwel mo! Ok lang sa akin” At nagmamadaling umalis at may meeting pa raw siya.

Pumasok agad ako sa kwarto ni Kuya Romwel. “Kuya… totoo bang sa amin na titira ang mama mo paglabas niya galing ospital?”

Tumango si Kuya, nakangiti at mistulang masayang-masaya. Dahil sa tuwa, agad akong sumampa sa kama niya, niyakap-yakap at hinahalik-halikan ang mukha at labi niya.

Nasa ganoon kaming paglalambingan noong biglang bumukas ang pinto.

Si Shane. At kitang-kita niya ang ginagawa naming lambingan!

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [15]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [15]

WEDNESDAY, MARCH 17, 2010

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com

----------------------

Tila pinalo ng malaking pala ang aking ulo sa pagkarinig ko sa sinabi niya habang ang cp ko naman ay halos mabitiwan na ng aking kamay.

“Jason, anak… ano kamo? Nasa ospital si Kuya Romwel mo? Bakit??” ang boses na narinig ko mula sa cp gawa nang hindi ko pagsagot sa mama ko.

Dali-dali kong pinatay ang cp at hinarap ang tisoy. “What did you say? You are Kuya Rom’s lover?” ang seryoso kong tanong sa kanya, ang boses ay tumaas at ang mga kilay ay nagsalubong na naging isang linya na lang yata.

“Yes.” ang maiksi naman niyang sagot.

“How come? Kuya Rom is not gay!”

“I am. We just decided to be in a relationship a while ago… actually, few munutes before you arrived.”

“What??? I’m 25 minutes too late by MLTR? Hoy, Kano –“

“I’m Canadian” pag interrupt niya. “And my name is Shane…”

“Whatever… Cana! Hindi ako naniniwala sa iyo dahil si Kuya Rom ay may girlfriend at ang pangalan ng gf niya ay Kris!”

“I know. And they already split”

Na-windang naman ako sa sagot niya. “Aba! At nakakaintindi ng Tagalog!” sigaw ng isip ko. “Hoy, huwag mo nga akong inglesin d’yan. Alam kong pinalitan na ng Tagalog ang national language ng Canada dahil sa dami na ng Pinoy doon!” Ang matary kong sabi. “At bakit sila nag-split?”

“They –“

“Whatever!” Ang pag-cut ko. “Kay Kuya Rom lang ako maniniwala, hindi sa iyo!” sagot ko, sabay silip sa glass window ng operating room. “Bakit ba si Kuya Rom ang nand’yan! Dapat ikaw ang nand’yan!” sabay irap sa kanya.

“Why would I be there?” sagot niya na tila natutuwa sa nakita sa akin sa inasta ko. In fairness, mukhang mabait naman ang kumag. Ewan ko lang din.

“Magpatanggal ka ng atay o ng baga o di kaya, utak dahil di mo naman yata nagamit yan. O yan na lang ari mo ang ipatanggal mo, wala din namang silbi iyan!”

“Hahahaha! Romwel is right. You are so funny!”

“Amfff! Ginawa pa akong clown nito!” sabi ko sa sarili. “Anong funny? Hindi ako nagbibiro no! Gusto mo ipabugbog kita sa driver ko?” sabay lingon sa aking driver na tila biglang namutla noong marinig ang sinabi ko at makita ang gahiganteng 6-footer na Canadian na sa porma pa lang ng katawan ay mistulang boksingero ang dating.

Napatingin naman ang Canadian sa driver ko, pansin sa mukha ang pigil na pagtawa. “Ok, ok… I’m sorry. Let’s be serious here. Romwel is there and he needs our support. If you don’t wanna talk to me, it’s OK. You can ask him everything when the operation is over and when his condition is fine already.”

“Ano pa nga ba ang magagawa ko?” At Naupo na lang ako sa isang bench sa labas ng operating room. Sobrang kaba ang naramdaman ko sa mga oras na iyon at maraming katanungan ang bumabagabag sa isip. Bakit nandoon sa operating table si Kuya Rom? Bakit bigla na lang sumulpot itong isang alien na lover daw niya?

Habang nasa ganoon akong pagmumuni-muni, tumabi naman sa pag-upo sa akin si Shane. Ngunit inirapan ko lang siya. Kinapa ko ang cp ko at tinawagan uli ang mama ko. “Ma… si Kuya Romwel nandito sa operating room, hindi ko alam kung bakit. Pero malaki-laki siguro ang babayaran niya dito ma!”

“His expenses are already –“

“Shut the hell up!” Ang bulyaw ko kay Shane, pag cut sa sinabi niya, ang mga mata ko ay lumaki.

Nagulat at natameme naman si Shane at hindi na nagsalita pa.

“O Sige, mag-inquire ka nalang d’yan kung magkaano at bukas pupunta kami ng papa mo d’yan…” ang sagot ng mama ko.

Mistulang nabunutan ako ng tinik sa sinabing iyon ng mama ko. Ngunit syempre, litong-lito pa rin ang isip ko. Gusto ko sanang mgtanong katabi kong tisoy tungkol sa dahilan kung bakit na-operahan si Kuya Rom. Ngunit nanaig pa rin ang inis ko sa kanya sa sinabi niyang lover daw siya ni Kuya Rom. “Ano siya? Siniswerte? Ako ang nagbungkal sa lupa, nag-irrigate nito, nagtanim ng palay dito, hanggang sa pag-ani, pagluto, at pagkatapos ng lahat ay iba pala ang kakain? Hindi pwede iyan no! Mahal ko iyong tao at alam ko dito sa puso ko na mahal din niya ako. Kung ganoon man lang na sa isang lalaki din din ang bagsak niya, puwes, ipaglaban ko siya kahit darating pa kami sa bukana ng tambol mayor, saan man iyon!” sigaw ng utak ko.

Naisipan ko na tawagan si Kuya Paul Jake upang puntahan niya ako sa ospital at samahan ako. Ngunit nasa klase pa siya at hahabol na lang daw.

Maya-maya, hindi rin ako nakatiis. Nilingon ko si Shane at tinanong, “Bakit nga ba inoperahan si Kuya Rom? Ano bang ginawa mo sa kanya?” ang may halong pagkainis kong tanong.

Tumingin sa akin si Shane. Bago nagsalita, nilingon ang likuran niya at tumingin uli sa akin. “Are you talking to me?”

“Aba’t antipatiko!” Sambit ko sa sarili. “Bakit multo ka ba? Tayo lang namang dalawa ang nakaupo dito ah!” ang mataray kong sagot.

“Baka sasabihin mo na naman sa akin na ‘shut the hell up!’” ang malumanay na sagot niya pansin ang kahirapang magsalita ng Tagalog.

“Paano mo ako masasagot kung i-shut-the-hell-up na kita?” Bulyaw ko sa kanya sabay bulong at irap, “Hirap palang kausap nitong mga ET!”

“What? ET?” tanong niya, pagklaro sa narinig na salitang ibinulong ko.

“ET. Extra Terrestrial, alien, Canadian, martian…”

“Hahaha!” bigla siyang natawa.

“Sagutin mo na nga lang ako!”

“OK... Romwel’s mother is too sick. She needed regular dialysis and a kidney transplant. Romwel offered one of his kidneys for his mom.”

Tila binatukan naman ako sa narinig. “What? They are going to remove his kidney? Why not look for a donor first?”

”We’ve tried that but we could not find it. It’s hard to look for a compatible kidney and his mother needed the transplant immediately.”

Hindi ko lubos maintindihan ang tunay na naramdaman sa narinig. Syempre, nalungkot ako sa nangyari sa kanya. Ngunit may tampo din itong dulot sa akin sa hindi man lang niya pagsabi sa akin sa mga problema niya.

“Why did he not tell me all about this?” tanong ko uli.

“You better ask him… I’m not privy to what’s in his mind.”

“I’m not privy to what’s in his mind.” Ang paggaya ko sa sinabi niya, ang bibig ay ngingiwi-ngiwi. “How much is his hospital cost? My mom will pay it.” Ang pagdivert ko sa usapan.

“It’s OK. I’ve paid it all…”

“What? Why did you not tell me?” ang tanong ko, nabigla sa narinig.

“I told you… but you said ‘shut the hell up!’”

Natameme naman ako, hindi nakasagot kaagad.

“So..?” dugtong niya.

“And why did you have to pay his bills?”

“I love him; he loves me; that’s simple.”

Mistulang nakarinig ako ng napakalakas ng pagsabog ng isang bomba sa sinabi niya. Pakiwari ko ay hindi ako makahinga, at parang dinurog ang puso ko. “I don’t believe you!”

“Then you better ask him.”

“Of course I will.”

At iyon… bigla kaming natahimik at kahit nanatiling nakaupo na magkatabi, mistulang hindi kami nagkakilala.

Hinanap ko ang ward ng mama ni Kuya Romwel at noong mahanap iyon, kinausap siya, kinumusta. Doon ko nalaman ang kalubhaan ng kanyang karamdaman. Hindi ko maiwasang hindi mapaiyak sa kalagayan niya. Nakita ko kasi sa mukha niya ang kahirapan, bigat ng karamdaman at pagtitiis, na sa kabila nito ay pilit pa ring lumaban at mabuhay. Iyon bang nakikita siyang nakahiga lang at hind imakakilos, may mga nakakabit na kung anu-anong equipment sa katawan, bakas sa mukha ang hirap at sakit na naramdaman, hirap sa paghinga... ngunit lumalaban pa rin. At syempre, naitanong ko rin ang napakalaking gastusin sa pagpagamot sa kanya. “Nay... huwag po kayong mag-alala, tutulungan naming kayo” ang nasambit ko na lang. Gusto ko pa sanang itanong ang tungkol kay Kuya Rom at Shane ngunit naisip ko rin na baka makadagdag pa ito sa nadaramang paghihirap niya.

Doon ko narealize kung gaano kamahal ni Kuya Rom ang nanay niya.

Noong bumalik na ako sa operating room, eksaakto naman ng pagdating ni Kuya Paul Jake. “Nasaan si Romwel?” tanong niya kaagad.

“Nasa operating room pa.” Sagot ko naman.

Noong mapansin kong nakatingin si Shane sa amin at dahil na rin sa inis sa sinabi niya na partner siya ni Kuya Rom, ipinakila ko si Kuya Paul Jake sa kanya, “This is Paul Jake… my partner. You know what partner is? Lover!” ang may halong pang-iinggit kong sabi, ginaya ang pagkabigkas niya sa salitang iyon noong magpakilala siya sa akin.

Pansin ko ang pagkabigla ni Kuya Paul Jake sa sinabi ko at magre-react a sana. Ngunit agad kong patagong kinurot ang gilid niya, pagpahiwatig na sakyan na lang ang sinabi ko. Hindi naman siya umalma at binitawan na lang ang isang pilit na ngiti kay Shane, sabay pakipagkamay sa kanya. “Paul Jake!” sabi niya.

Tinanggap naman ni Shane ang kamay ni Kuya Paul Jake sabay sabi ding, “You two are good!”

“What do you mean good? We are better and best!” ang pabalang kong sabi. Natawa naman si Kuya Paul Jake.

Marahil ay nakuha ni Kuya Paul Jake ang gusto kong iparating, pinanindigan na rin niya ang pagka “magkasinatahan” namin. Inaakbayan niya ako habang nakaupo kami sa bench, minsan inililingkis ang kamay sa beywang o sa katawan. Noong kumain kami ng setserya, sinusubuan ako sinasadyang mapansin ni Shane. Nasabi ko tuloy sa sariling “Sweet pala nitong si Kuya Rom. Sana siya na lang ang minahal ko…”

May limang oras ang nakaraan at natapos din ang operasyon kay Kuya Romwel. Idineretso siya sa kanyang ward. Sumunod kami sa ward niya ngunit sinabihan kaming bawal pa siyang kausapin habang nasa ganoong delikadong kalagayan pa. Kaya nagkasya na lang kami sa pagtingin sa kanya sa loob ng ward niya. Noong makita naming OK naman siya, hinalikan ko ang pisngi niya at nagpaalam na. “Kuya, aalis muna kami ni Kuya Paul Jake, babalik na lang kami bukas…” ang bulong ko. Naiwan si Shane sa tabi niya.

Habang nasa sasakyan kami ni Kuya Paul Jake, tinanong niya ako tungkol kay Shane. “Sino ba iyon?”

Lover daw ni Kuya Romwel!” ang padabog kong sagot.

“Hahahaha! Lover? As in bf?” ang reaksyon ni kuya Paul Jake, hindi makapaniwala sa narinig.

“Opo!”

Tumawa uli siya, mas malakas pa.

“Huwag ka ngang magtatawa d’yan kuya! Naiinis ako!”

“Kaya pala ipinakilala mo ako sa kanya na lover mo. Nagseselos ka! At Si Romwel… pumatol sa lalaki?” ang tanong niya, hindi pa rin mapigil sa pagtatawa.

“Kuya naman. Nakakasakit ka. Ibig mong sabihin hindi ka rin makapaniwalang posibleng mahalin ako ni Kuya Rom dahil sa lalaki ako?” ang may halong pagkainis kong sabi.

Tila nahimasmasan naman siya noong marinig ang tanong ko. Tiningnan niya ako, inakbayan. “Hindi naman sa ganoon bunso… natawa lang ako dahil hindi ko naman inaasahang ganoon talaga ang mangyari e… Di ba ang sabi ko palagi sa iyo na lalaki si Romwel at hindi ka papatulan noon. E, ngayong alam na natin na puwede pala, e di syempre, posible palang mahalin ka rin niya, di ba? At alam mo? Kung ako lang ang masusunod, gusto ko ikaw para sa kanya. Kasi, nakikita ko kung gaano ka over-protective si Romwel sa iyo eh, kung gaano kayo ka close, kung gaano ninyo ka-alam ang isa’t-isa… At sa nangyari, ngayon ko na realize na marahil ay mahal ka nga niya.”

“T-talaga Kuya?” ang excited ko namang sagot. Kapag naman kasi may naririnig kang positive reinforcement tungkol sa mahal mo lalo na kung ito ay kabig sa iyo, feeling mo lumulutang ka sa ikapitong alapaap.

“Sa tingin ko lang. Pero syempre, huwag tayong mag-expect dahil baka mali din ako. Baka, bilang kapatid lang talaga ang pagmamahal niya sa iyo…” ang biglang pag-atras naman niya.

Kinabukasan, nauna akong dumating sa ospital gawa nang may pasok pa si Kuya Paul Jake. Noong makapasok na ako sa ward ni Kuya Rom, nakita kong gising na si Kuya Rom at nandoon din si Shane, kausap niya. Mistulang piniga ang aking puso sa sakit sa nasaksihang pag-uuap nila. At lalo pa itong nadagdagan noong lumapit na ako at hinalikan ko si Kuya Rom sa pisngi. “Kumusta ka na Kuya?”

“OK naman, sagot niya. Nasaan na ang boyfriend mo? Kaya pala hindi na kita mahahagilap, may iba ka na palang pinagkakaabalahan… Hindi nga ako nagkamali ng hinala ko sa inyo ni Paul Jake. Kaya pala pinalayas mo na ako sa kwarto mo noong huli tayong magkita.”

Pakiramdam ko ay umakyat sa ulo ang ang lahat ng dugo ko. Tinitigan ko ng matulis si Shane.

“What?!” sambit niya noong mapansin ang titig ko sa kanya.

“You told him?”

“That’s what you told me, right? And you were both very sweet with each other. The two of you were even embracing, caressing… in front of me?”

“Kuya… wag kang maniwala d’yan!” baling ko kay Kuya Rom.

“Now I am a lying ha?” pagsalungat naman ni Shane sa sinabi ko.

“Shane… can you leave us alone for a moment please?” ang pakiusap ni kuya Rom.

Lumabas si Shane ng walang imik.

“I-explain mo nga sa akin kung paano naging kayo ni Paul Jake? Di naman ako magagalit e.”

Ewan ko pero sobra talaga akong nasaktan sa sinabi niyang hindi siya magagalit. Iyon bang nag-expect ako na magselos siya, magalit dahil ibig sabihin noon ay may naramdaman din siya para sa akin. Ngunit wala palang epekto ang palabas ko. Bagkus, para pang kinonsente niya kami.

“Di ba dapat ikaw ang mag-explain sa akin kung bakit hayan… nalaman ko na lang na boyfriend mo na pala itong alien na yan?”

“Unang-una, tinanong mo na ba akung ok lang ako? Tinanong mo na ba kung may problema ako?”

Napaisip naman ako sa sagot niyang iyon. “Hindi ko naman kailangang magtanong kuya eh. Kung may tiwala ka sa akin, sa amin ng mga magulang kong nagmahal din naman sa iyo, kusa mo itong sasabihin. Bakit wala kang sinabi?”

“Magsasabi naman talaga ako e. Ngunit dinaig ako ng hiya. At noong nagpasya na sana akong magsalita noong pinuntahan kita sa bahay mo, wala ka namang ibang sinasabi kungdi puro pagsiselos, kesyo nagkita kami ng girlfriend ko, kesyo nagsama kami... sarili mo lang ang iniisip mo, tol. Hindi mo ako naramdaman. Hindi mo ako hinayaang magpaliwanag at magsalita kung ano ba talaga ang bumabagabag sa isip ko, kung bakit hindi na ako pumapasok ng eskwelahan. Iyon na sana ang puntong sasabihin ko sa iyo ang kalagayan ng nanay ko. Ngunit ano ang ginawa mo? Pinalyas mo ako sa kwarto mo. Ansakit... umalis akong hindi alam ang patutunguhan. Gusto ko na nga lang sanang magpasagasa sa mga oras na iyon eh. Sobrang sakit ng damdamin ko. Ngunit tiniis ko ang lahat, ang problema ko, ang galit mo sa akin...” Ang sabi niya, halos hindi maintindihan ang sinasabi dahil pigil na pag-iyak.

Hindi ako nakaimik sa narinig. Namalayan ko na lang na tumulo na rin ang luha ko sa awa sa kanya at sa pagsisisis asobrang pagkamakasarili ko.

Nagpatuloy siya. “...At noong bumalik naman ako sa inyo noong huli dahil sa hindi ko na talaga kayang sarilinin ang lahat at hindi ko na rin alam kung saan kukuha ng pera para sa regular na pagdadialysis ng nanay, wala ka naman doon. Kaya nag-iwan na lang ako ng sulat sa pag-asang puntahan mo ako kaagad. Ngunit naghintay ako sa wala. Nasaan ka? Hindi kita mahagilap. Napaka-kritikal ang oras iyon para sa akin, alam mo ba?”

Patuloy pa rin an gpagpahid ko ng luha. “Sana tinext moman lang ako kuya.”

“Paano kita matext? Wala akong cp, ibinenta ko na!”

“Patawad kuya. Hindi ko akalain na napakalaking pagkakasala pala ang nagawa ko sa iyo. Kasalanan ko ang lahat kuya. Sana ay patawarin mo ako.” At napahagulgol na lang ako habang niyakap ko ang bandang uluhan niya. “Kuya... patawarin mo ako”

“Pinatawad na kita tol... Lagi namang ganyan eh. Di kita matiis. Kaso lang...”

“Kaso... ano?” Tanong ko.

“Huli na ang lahat. Pati kaluluwa ko ay naibenta ko na rin”

“Anong ibig mong sabihin?”

“Ginamit ko ang katawan ko. Para lamang matustusan ang mga pangangailangan ng nanay ko. At noong sinabi ng duktor na kapag hindi makakapagkidney transplant ng nanay ay hindi na magtatagal ang buhay niya kaya napilitan akong tanggapin ang alok ni Shane. Kaya nga sana noong bago ako magdesisyon, hinahanap kita tol… gusto kong marinig ang sasabihin mo. Subalit wala ka, hindi kita mahagilap. Wala ka sa panahon na kailangan ko n asana ang tulong mo. Kailangan kong magdesisyon sa araw ding iyon. Kaya wala na akong magawa...”

“Bakit? Ano ba ang alok niya sa iyo?”

“Kapag gumaling na ako, sasama ako sa kanya sa Canada. At doon na raw kami magsama...”

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [14]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [14]

SATURDAY, MARCH 13, 2010

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com

--------------------------------------------

Mistulang nakakita ako ng multo sa nasaksihan. Bumalikwas kaagad ako sa pagkahiga at pinulot ang t-shirt at jeans na nagkalat sa sahig at dali-daling isinuot ang mga iyon.

Nagising naman si Julius at tila normal lang itong kinuskos ang mga mata, tumagilid sa direksiyon ko. “G-gising ka na pala kuya…” ang ang sambit niya, nakatingin sa akin habang pilit kong itinaas ang pantalon.

“Ah… O-o. Maliligo na ako, Julius. May tubig ba ang banyo?” ang sambit ko, halata sa boses ang mistulang panginginig ng boses sa magkahalong hiya at pagkalito.

Agad-agad naman itong bumalikwas din, itinakip ang kumot sa harap niya na tila alam na nakahubad lang siya, hinahanap sa kama ang shorts na siyang suot-suot bago matulog sabay sabing, “Ah... mag-iigib muna ako kuya, walang pondong tubig ang banyo.”

“Ay, huwag na kung ganoon. Sa ilog na lang ako maliligo.” Ang mabilis kong sagot sagot gawa ng pagkahiya.

“Ah… sige Kuya, sasamahan na rin kita doon.”

Noong makita na ni Julius ang shorts na pamapatulog, agad niya itong isunuot. Iyon lang ang suot-suot niya habang lumabas kami ng kuwarto. Ako naman ay nagpalit din ng shorts pampaligo. Sa porma na iyon ni Julius na naka-shorts lang at walang saplot ang pang-itaas na katawan, hindi ko maiwasang hindi mapahanga sa ganda ng hubog ng kanyang katawan.

Noong nasa gilid na kami ng ilog, dinig ko ang mga tilamsik ng tubig nito. Parang ang sarap pakinggan; nakaka-relax. Subalit nangingibabaw pa rin ang lungkot na gumagapang sa aking pagkatao. Naalala ko kasi si Kuya Rom; may sakit na dulot ang ilog na iyon sa aking alaala dahil sa ilog na iyon ko itinapon ang singsing na ipinagkatiwala niya sa akin, ang pilit na pagsalba niya nito na halos magpakamatay na sa pagsisisid maibalik lang ang singsing. At bago pa dito, naalala ko rin ang pinakaunang nangyari sa akin kasama siya na hinding-hindi ko malilimutan; noong muntik akong malunod at sinagip niya ako. Doon nagsimula ang paghanga ko sa kanya.

Ngunit pilit ko ring iwinaglit ang laman na iyon ng aking isip. Iginiit ko na masaya na siya kapiling ang girlfriend niya at na ako ay hindi na dapat makialam pa sa buhay niya; na dapat ay burahin ko na siya sa puso ko. Pilit kong nilabanang huwag pumatak ang mga luhang namuo sa aking mga mata.

“Marunong ka bang lumangoy, kuya?” ang tanong ni Julius.

“A… e… hindi e. “ Ang sagot ko. “Muntik na nga akong mamatay d’yan noon dahil hindi ako marunong lumangoy.” Ang sagot ko.

“Ay... talaga? Kung ganoon, puwede kitang turuan kuya.” ang mungkahi ni Julius na animoy wala lang talaga nangyari sa amin sa nakaraang gabi.

“O ba!” sagot ko naman. Syempre, kahit papaano, nais ko rin namang matuto.

Dali-dali kaming lumusong sa tubig. At dahil mas matagkad si Julius sa akin, ang malalim na parte ng ilog kung saan hanggang leeg niya ito ay halos lampas na ng ilong ko ang tubig. “Tol! Baka malunod ako!” sigaw ko sa takot.

“Relax ka lang kuya” ang sa bi niya habang hinawakan ang panga ko at hinila. “Sige kuya, ikampay mo ang mga kamay mo at ang mga paa…”

At iyon nga ang ginawa ko. Matagal-tagal din kaming nagturuan. Tawanan, turuan, pahinga... At sa ginawang iyon ni Julius sa akin, pakiramdam ko ay nagging mas panatag pa ang loob ko sa kanya. Hindi lang din kasi mabait si Julius, may katangian din siyang kagaya ni Kuya Rom.

Anyway, hindi ko alam kung natuto nga ako sa mga itinuturo niya. Ngunit pakiramdam ko ay tumaas ang kumpiyansa ko sa sarili sa paglusong sa tubig at nabawasan ng kaunti ang takot ko sa pagpunta sa med’yo may kalalimang parte ng ilog.

Noong mapagod na, naupo kami sa may buhanginang parte ng aplaya. Habang nakaupo, naalala ko ang panaginip ko sa gabing nagtabi kami ni Julius. At biglang pumasok sa isip ang tanungin siya. “Tol, m-may itatanong ako. Huwag kang magalit ha?” ang may pagdadalawang-isip kong sambit.

“A-ano po iyon, Kuya?” Sagot naman niyang halatang kinakabahan sa linya ng tanong ko.

“M-may ginawa ba tayo kagabi?”

Napatingin siya sa akin, pansing nahihiya at hindi makatingin sa mukha ko, nakuha ang ibig kong sabihin. “E, lasing na lasing ka kuya at…” di niya naipagpatuloy ang sasabihin.

“At ano?” giit ko.

“N-niyakap mo ako at hinalikan…”

Pakiramdam ko ay may kumalampag sa dibdib ko sa narinig, nakumpirmang may nangyari nga sa aming dalawa “G-ganoon ba tol?” ang naisagot ko, napayuko sa hiya sa sarili sa nakumpirma. “A-anong ginawa ko pagkatapos kitang halikan?”

“Hinalikan mo ang buo kong katawn, hanggang isinubo mo ang ari ko”

“Ginawa ko sa iyo iyon?”

“Opo kuya. Tapos, binabanggit mo ang pangalan ni Kuya Rom…”

“T-talaga?” Pakiwari koy biglang naubusan ng dugo ang mga ugat ng mukha ko at simputi na ito ng papel. Alam ko, may nabuo sa isip niya tugkol sa amin ni Kuya Rom. Ramdam ko na parang gusto ko nang isiwalat kay Julius ang lahat upang kahit papaano ay maibsan ang aking mabigat dinadala. Ngunit nanaig pa rin sa akin ang pagpigil.

Tahimik.

“Íkaw, bakit hindi ka pumalag noong ginawa ko iyon? Bakit o ako hinayaang gawin ko sa iyo sa iyon?” tanong ko uli.

Hindi nakasagot ni Julius. Yumuko lang siya at nilaru-laro ang isang kamay sa buhangin. Ewan kung nahiya siyang amining nagustuhan niya ang ginawa namin o nirespeto lang niya ako bilang anak ng amo nila kaya hinayaan na lang niya na mangyari sa amin iyon.

“M-may ginawa ka rin bas a akin?”

Tumango lang siya, nanatiling nakayuko at inilalaro ang daliri sa buhangin.

Ngunit hanggang doon na lang ang tanong ko. Hindi ko na inalam pa ang nasa isip niya. At hindi ko na rin siya tinanong pa tungkol doon. Hanggang sa naisipan na naming bumalik ng bahay at doon, nananghalian.

Alas dos ng hapon, nakasakay na ako sa sasakyan sa tabi ng driver’s seat at handa na sa pagarangkada ng sasakyan noong mapansing nakatayo si Julius sa harap namin, nakatingin sa akin at pansin ang lungkot sa kanyang mga mata.

Lumabas uli ako, nilapitan siya at niyakap. “Malungkot ka ba tol?”

“Opo, kuya. Ma-miss kita...” sagot niya na tila iiyak na ang boses.

“Huwag kang malungkot, tol… magkita pa rin naman tayo e.” ang pagsuyo ko.

“Kailan ka na naman babalik?” tanong niya.

“Ewan, pero kapag di ako nakabalik, welcome kang pumunta sa lungsod at doon ka titira sa bahay. Igagala kita doon tol, promise.” Ang naisagot ko na lang.

“Talaga kuya? Sige kapag walang pasok pupunta ako sa inyo kuya ha?”

Tumango ako.

“Kuya, ingat ka lagi...” ang huling sabi niya.

Si ipinakita ni Julius sa akin, feeling ko sobrang close na namin sa isa’t-isa. Kahit isa’t kalahating araw at isang gabi lang ako nandoon, parang napakalalim na ng pinagsamahan namin, lalo na sa nangyari sa amin sa gabing iyon.

Alas 8 na ng gabi noong makarating ako ng bahay. Agad naman akong sinalubong ng mama ko, “Jason, Kumust ang lakad mo? Naikot mo ba ang buong lupain?”

“OK naman ma. Hindi po lahat ang naikot ko… kulang ang kalahating araw eh, nakakapagod din. Pero enjoy naman po.” ang sagot ko.

“Ah, mabuti naman. Kahit papaano, napuntahan mo na.” Ang sagot naman ni mama. “Oo nga pala, nagpunta dito si Kuya Rom mo kahapon!”

Pakiramdam ko ay umalingawngaw sa tenga ko ang pangalan ni Kuya Rom at pinokpok ng martilyo ang dibdib ko sa lakas ng pagkalampag nito. “S-si Kuya Rom ma? Nagpunta dito?” tanong ko, pansin sa boses ang sobrang excitement.

“Oo. Hinahanap ka. Ngunit hindi rin nagtagal at umalis noong sinabi kong nasa bukid ka at sa isang araw pa makabalik.”

“G-ganoon ba? Ano daw ang sabi?”

“Wala namang sinabi. Umakyat sa kuwarto mo sandali at umalis na. Pero may napansin ako, hijo. Sa tingin ko may problema ang taong iyon. Sana makausap mo at baka malay mo, may maitulong tayo, ano man ang problema niya.”

“Ganoon ba ma?” ang sagot ko. Bigla namang sumingit sa isip na baka sa pagpapakasal sa girlfriend niya ang problema at na dahil buntis ito. At kung gaano ako ka excited noong malaman na pumunta siya ng bahay, bigla rin akong nanlumo sa lungkot sa sumiksik na pangitaing namuo sa isip. “B-baka mag-aasawa na ma…” ang sambit kong tila kusa lang sabay akyat sa second floor kung saan naroon ang kwarto ko, hindi ipinahalata ang sama ng loob.

“E… kung tama nga ang hinala mo, hindi naman ako papayag na ganoon-ganoon na lang na wala tayo sa kasal niya no! Dapat na ako ang maging ninang niya para lalong mapalapit sa atin ang ang batang iyon!” Ang pahabol ni mama na pakiramdam ko ay halos sasabihin nalang na aampunin niya si Kuya Rom.

“… para lalong mapalapit sa atin ang batang iyon!” ang pabulong kong paggaya sa huli niyang sinabi, ngingiwi-ngiwi ang bibig hindi malaman kung mainis sa tila pagbigay niya ng mas importanteng atensiyon kay Kuya Rom at sa pagkatuwa pa na magpakasal na iyong tao.

Dire-deretso ako sa loob ng kwarto, inihagis ang dala-dalang knapsack sa gilid noon at ibinagsak ang pagod na katawan sa kama, nakatihaya, itinutok ang mga mata sa kisame. Syempre, ang laman ng utak ay walang iba kungdi si Kuya Rom. “Ano na kaya ang nangyari sa kanya…? Ano kaya ang ginagawa niya ngayon?” Tanong ko sa sarili. “Shiitttt! Bakit ba hindi siya maiwaglit sa aking isip!” ang sigaw ko rin sa sarili sa inis.

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong makapa ko ang isang nakatuping papel sa tabi ko. Binulatlat ko ito at binasa. “Tol… kailangan ko ang tulong mo. Sana puntahan mo ako, -Kuya Rom-”

Tinitigan kong maigi ang papel at ang sulat-kamay niya, sinusuri ang bawat letra at pinilt na iniugnay sa aking isipan ang mga eksena kung saan ko siya nakikitang nagsusulat at kung paano niya isinulat ang mga ito.

Tumulo ang mga luha ko noong maisip ko ang mga eksenang iyon – sa loob ng klase, sa library, kahit sa kwarto kapag nandoon siya at nag-aaral at kung saan kukulitin ko sa kasagsagan ng pag-aaral niya at mauwi ang lahat sa harutan at pambunuan ng lakas…

Itinupi ko uli ang papel at pagkatapos ay parang wala lang na inihagis iyon sa sahig. “Bakit???” Sigaw ko sa sarili sa sinabi niya sa sulat na tulungan ko siya. “At ano namang tulong ang maibibigay ko? Ako ba ang magpaplano ng kasal nila? Ako ba ang gagastos? Ako ba ang magdedesign sa gown ng magiging asawa niya? Ako ba ang mag coordinate sa mga activities o mag-entertain sa mga bisita? Ang sakit kaya…” Ang pagmumuni-muni ko, pilit na inaaliw na lang ang sarili.

Maya-maya, sumagi rin sa isang bahagi ng utak ko ang pagnanais na tanggapin na lang ang kung ano man ang maging desiyon niya, ang direksyong tatahakin sa buhay kung sakaling magpakasal na nga siya. “Di ba kung talagang mahal mo ang tao ay handa kang magparaya, ibigay sa kanya ang kung ano man ang maaaring makapagbigay-ligaya sa kanya kahit na ito ay mangangahulugan ng kanyang paglayo; dahil kung para sa iyo naman ang isang pag-ibig, kahit ano man ang mangyari ay babalik at babalik pa rin ito sa iyo… Ngunit kung sa kabilang banda ay hindi man ito babalik, at least magagandang alaala ang maipabaon mo sa kanya na hindi niya malilimutan sa iyo kung sa kanyang paglisan ay maluwag sa kalooban mo ang pagbigay-laya, ang pagsuportang ipamalas sa kabila ng iyong pagdadalamhati.”

“Arrrggghhh!” sigaw ko sa sarili. “Sobrang hirap… Bukas ako ko na lang pagdesisyonan kung pupuntahan ko ba siya o hindi” ang sambit ko sa sarili, hindi na iniisip kung madalian ba ang hiningi niyang tulong.

Dahil saw ala akong pasok kinaumagahan, alas 10 an akong bumalikwas ng higaan. Noong magising, naalala ko kaagad ang sulat ni Kuya Rom.

Ngunit hindi ko rin agad ito inaksyonan. Nagtatalo kasi ang isip ko kung puntahan ko ba siya o hindi. Noong matapos kumain ng tanghalian, nabuo sa isip ko na puntahan na lang si Kuya Rom. Nagpaalam ako sa mama at papa ko na puntahan siya kasama uli ang driver namin.

May kalayuan din ang bahay nina Kuya Rom dahil sa ibang bayan sila nakatira at may tatlong oras pa ang biyahe. Noong natunton namin ang lugar, ipinagtanong-tanong pa namin ang bahay nila. Dahil hindi kilala ang pamilya nila sa lugar, matagal-tagal din naming nahanap.

Sa huli, natunton din namin ito. Kitang-kita ko ang kahirapan nina Kuya Rom. Gawa lang sa kawayan ang bahay at ang atip ay nipa. Maliit lang ito na kung titingnan sa labas ay may isang kwarto lang siguro ito at isang sala na kasama na ang hapag-kainan.

Hindi ko naman maiwasang hindi alipinin ng awa ang aking damdamin. Sa porma pa lang ng bahay nina Kuya Rom, hindi ko maisip kung pano niya nakayanan ang mga gastusin sa school, sa pamasahe, sa pagkain, sa boarding house. Kahit kasi varsity scholar siya, syempre, hanggang tuition lang naman ang libre sa kanya at marami pa ring gastusin ang isang estudyante. At kahit ganoon siya kahirap, ni minsan hindi iyan nanghingi ng tulong sa amin.

Kumatok kami sa bahay ngunit walang tao ito. May kapitbahay na lumapit at sinabing nasa ospital daw ang mag-ina.

Sa pagkarinig ko, dali-dali kong sinabi sa driver na puntahan namin ang ospital na nabanggit.

Nakarating nga kami sa ospital. Nagtatakbo akong pumasok, nagtanong sa information kung saan naka-confine si Kuya Rom. Napag-alaman kong ang nanay pala ni Kuya Rom ang na-confine ngunit ooperahan din daw si Kuya Rom.

“Ha? Bakit? Tanong ko sa information.

“Sa loob na lang ninyo alamin...” sagot naman noong nurse sa information.

Takbo naman ako kaagad sa ward na itinuro at noong nasa hallway ako, nakita ko si Kuya Rom na nakahiga sa stretcher, naka-damit pasyente, iyong isinusuot ng mga ooperahan at hila-hila ng may ilang nurse patungo sa operating room.

“Kuya! Anong nangyari!” Sigaw ko habang sinusundan ang stretcher.

Minuwestrahan ni Kuya rom ang mga nurse na huminto. “S-salamat Tol na nagpunta ka... Yakap ka naman sa akin. Na-miss kita.” Ang sabi niya, kitang-kita sa mga mata niya ang tuwa na sumipot ako bagamat alam kong may lungkot iyong tinatago.

At niyakap ko siya, hinalikan sa pisngi. “Ano ang nangyari kuya?” Tanong ko uli.

“Mamaya ko na sasabihin sa iyo” ang sagot niya sabay tuloy ng pagtulak ng mga nurse sa stretcher niya patungo sa operating room. Sumunod ako hanggang sa makapasok na sila sa loob at naiwan ako sa labas.

Dali-dali ko namang tinawagan ang mama ko. “Ma... nasa ospitlal si Kuya Rom, ooperahan yata. I’m sure kailangan nila ng pera ma...”

Nasa ganoon akong pakikipag-usap sa mama ko noong biglang may lumapit sa akin na isang foreigner na nasa may mahigit kumulang 30 ang edad, guwapo, toned ang katawan at nasa 6 talampakan ang taas. “Excuse me, are you Jason?” tanong niya.

“Ibinaba ko ang cp ko sabay sagot, “Yes Sir, I am”.

“I’m glad to meet you, Jason. Romwel told me so many things about you.”

“How did you know Kuya Rom?” ang tanong ko.

“I’m his partner...”

“What???” ang tanong ko, itinaas ang boses, naguluhan na mistulang may malaking question mark na nakapatong sa ulo ko “Partner?”

“Lover...”

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [13]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [13]

MONDAY, MARCH 8, 2010

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com

Buong magdamag na hindi ako nakatulog. Umiiyak at isiniksik sa utak na hindi talaga kami para sa isa’t-isa; na marahil ay tama lang na ganoon ang nangyari habang maaga pa; at na dapat ay matanggap ko ito ng maluwag sa kalooban.

Tinanggal ko sa aking mga kamay ang singsing na ibinigay niya at itinago iyon sa ilalim ng drawer ko, ipinangako sa sarili na hinding-hindi ko na isusuot iyon.

Kinabukasan, kahit namamaga pa ang mga mata dahil sa kaiiyak, pumasok pa rin ako sa school. Pinilit ko ang sariling ipakitang normal pa rin ang lahat sa kabila nang pagsisigaw ng damdamin ko kung bakit xsa akin pa nangyari ang ganoon. Alam ko, napapansin pa rin ng marami ang kakaibang lungkot sa mukha ko. Ngunit hindi ko ito alintana. Kapag may nagtatanong kung bakit ako malungkot, sinasabi na lang na ok ako, na wala akong problema.

Sa araw ding iyon, napag-alaman kong hindi pa rin pumasok si Kuya Rom at walang nakakaalam kung ano ang nangyari sa kanya, at kung saan siya nagpunta.

“Totoo nga siguro ang sinasabi nila na nagsama na sila ng kanyang kasintahan. At marahil ay totong nabuntis na niya ang babae…” ang pumasok na scenario sa isip ko. At iyon talaga ang naiukit sa isip ko, walang nang iba.

Sa sobrang sakit na dinadala, napag-isipan kong bumalik sa lupain namin sa bukid, kina Mang Nardo. Pakiramdam ko kasi, napakagandang magmumuni-muni doon dahil sa napakapreskong ambiance, walang ingay, simple ang pamumuhay. At dahil sa ang kinabukasan ay Sabado, nagpaalam ako sa mga magulang ko. Pinayagan naman nila ako kahit ang driver lang ang kasama ko. Ipinaliwanag ko na lang na may importanteng ginagawa si Kuya Rom sa lugar nila at hindi nga rin nakapasok ito dahil dito.

Kaya kinabukasan, alas 5 pa lang ay umalis na kami ng driver pabalik sa lupain naming sa bukid. Dumating kami sa luga na mag aalas onse na ng tanghali. Tamang-tama sa pananghalian. As usual, marami pa ring nakiki-usyuso na mga tenants namin sa pagdating ko. Noong pumunta kasi ako noon gabi iyon at kinabukasan ay umuwi naman kaagad. Kaya marami sa kanila ang hindi nakakita sa akin.

“Mabuti naman Sir Jason at nakabalik ka!” ang bungad sa akin ni Mang Nardo.

“Pangako ko kasi iyan inyo na babalik ako e. Nahihiy nga ako sa inyo na bigla na lang akong umalis, magpipyesta pa naman iyon.” ang sagot ko.

Napangiti naman sina Mang Nardo at Aling Isabel. “Eh.. nasaan si Romwel?” ang biglang tanong niya.

Feeling ko, nabilaukan ako sa pagkarinig sa tanong na iyon. “A.. e…” asng nasambit ko. “Ah... Umuwi po kasi sa lugar nila at may importante daw na aasikasuhin!” ang naisagot ko na lang.

Pagkatapos kong magpahinga sandali, sinamahan naman ako ni Julius na mag-ikot sa iba pang parte ng mga lupain namin. Dahil sa malaki at malalayo ang iikutin namin, isang kabayo ang sasakyan namin. First time kong makasakay ng kabayo kaya excited din ako. Iisang kabayo lang ang sinakyan namin ni Julius, nasa likod niya ako, yakap-yakap siya habang siya naman itong nagdala sa renda. Habang tumatakbo ang kabayo, hindi ko naman mapigilan ang sariling hindi matawa gawa ng pag-iindayog din ng mga katawan namin. Syempre, hindi ko pa kabisado kung paano mag-adjust sa galaw ng katawan. Basta, kapag malakas ang pagpatakbo ng kabayo, hihigpitan ko lang ang pagyakap kay Julius.

In fairness, sarap ding yakapin ng katawan ni Julius. Bilog, di hamak na matipuno, rugged, barako ang dating. At dagdag pa nito ang angking tangkad at kapogian. Pero, pinapatakbo lang naman niya ang kabayo sa bawat lipat namin ng ibang parte ng lupain. Kapag nandoon na, marahan na itong pinapalakad.

Habang binabaybay namin ang kabuuan ng aming bukirin, ramdam ko ang napakagandang ng tanawin nito; malamig din ang simoy ng hangin, at ang lilim na likha ng mga naglalakihang puno ay nakakapagbigay ng ginhawa at aliw sa damdamin. Kahit papaano, nababaling ang isipan ko sa ibang bagay-bagay na nakakapagrelax. Nad’yan din ang mga preskong prutas, karamihan ay ligaw kagaya ng mga bayabas, saging, kapayas na halos walang pumapansin na sa mga bunga nito.

Sa pagsasama naming iyon ni Julius, doon ko na rin unti-unting nakilala ang pagkatao niya. Nag-aaral pala ito, first year sa kursong Agrucultural Engineering sa isang Agricultural State College na malapit lang sa lupain namin. At sa tingin ko ay matalinong bata si Julius. Masarap at masayang kausap, nakakapawi ng pagod. At nasabi kong wala naman pala sana akong dapat pagselosan sa kanila ni Kuya Rom. Halos pareho lang talaga ang mga ugali nila, ang personalidad, magkasundo sa gusto at di gusto. Likas ding bibo si Julius; mabait, palabiro, kengkoy, at palakaibigan. Sabagay, ang kinaiinisan ko lang naman kasi noon ay kung bakit hindi ako ginising hindi ako isinama ni Kuya Rom sa pagligo nila sa ilog na noon ko lang din naintindihan kung bakit.

Sa buong hapon naming pagsasama, halos lahat ng topic na pinag-uusapan namin ay tungkol lang kay Kuya Rom. Kesyo bilib siya sa tao dahil palakaibigan, magaling makisama, masipag. Noon nga dawng unang punta pa namin kung saan maagang siyang nagising ay tumulong pala ito sa kusina, sa paghahanda nila para sa nararating na pyesta. Kung hindi lang daw ito sinabihan sa tatay ni Julius na si Mang Nardo na baka magalit ako sa kanila kapag nakitang pinayagan siyang tumutulong ay saka pa ito huminto at nagyaya na lang kay Julius na maligo sa ilog. At habang nasa ilog na, wala daw silang ibang pinag-uusapan kungdi ako. Kesyo daw mabait ako, hindi niya akalain na ganito kalaki ang mga lupain namin. At kesyo daw may topak ako paminsan-minsan… natawa naman ako sa huling sinabi niya.

Pakiramdam ko, magandang kaibigan si Julius. Iyon bang klaseng kaibigang parang lahat ng mga saloobin o kalokohan mo ay puwede mong sabihin o ibulatlat sa kanya na hindi ka natatakot na kakantyawan, huhusgahan o ipagsasabi niya sa iba.

Tila naging pangalawang layunin na lang namin ang pag-iikot sa lupain. Pakiramdam ko, parang ang lakad naming iyon ay inilalaan para sa isang importanteng talakayan lang – tungkol kay Kuya Rom. Kinikwento iyong mga eksena nila sa basketball, sa lakad nila, sa mga pinag-uusapang kung anu-ano, mga biro, ang tungkol sa amin. Sumisingit-singit na lang siya ng salita tungkol sa lupain kapag may napapansin kagaya ng “Ang parte na iyan kuya ay katatanim lang namin ng palay…” o “Ito iyong loteng dating damuhan at ngayon ay tinamnan na rin namin ng palay…” at pagkatapos ng maiksing kumento ay balik uli siya sa walang kamatayang topic tungkol kay Kuya Rom. Tuloy parang sumiksik sa isip ko kung may alam ba si Julius tungkol sa amin ni Kuya Rom. Ewan kung napipick up niya ang hint kay Kuya Rom.

Kaya syempre dahil sa kwentuhan namin, bumabalik-balik din ang naghalong sama ng loob at saya na kahit papaano ay ako pa rin ang laman ng utak niya. At may halong paghanga din ang naramdaman ko sa mga ipinapakita niyang gilas at magandang pakikisama sa mga caretaker namin.

“Shitttt! Paano ko malilimutan ang tao na iyon kung kahit dito ay siya pa rin ang sumisingit sa eksena!” sigaw ng utak ko. Ganyan talaga siguro kapag may naramdaman ka sa isang tao. Kahit anong bagay na nakikita mo, naririnig, naamoy, lahat ay narerelate mo sa kanya. Noong pag-aayos ko ng mga dadalhing gamit ko pabalik sa ukid, naalala kong siya ang nag-ayos noong una kaming pumunta doon. Noong pagsakay ako sa Land Cruiser, naalala kong katabi ko siyang kasakayan doon at nakatulog pa ako sa balikat niya. Noong makita ko si Julius, naalala ko ang nakita ko sa kanilang dalawang masayang naliligo at nagtatawanan sa ilog. Noong makarating na uli ako sa bahay naming sa bukid, ang kwarto, ang tanawin, siya ang naaalala ko. Kahit na sa pagsakay ng kabayo ay naalala ko siya, ini-imagine na sana siya ang kasama at niyayakap ko. Syempre, sa malaswang parte, naalala ko rin ang mga kantyaw sa kanya ng ka teammates na ga-kabayo daw ang laki ng kargada…

Nasa ganoong pag-iisip ang utak ko habang nakasakay sa kabayo, yakap-yakap si Julius noong biglang umalma ang kabayo. Sa gulat ko, napayakap ako ng mahigpit na mahigpit kay Julius na med’yo nagulat din.

“Nakaita ng ahas ang kabayo!” Sambit niya, habang hawak-hawak ang tali, pinakalma ito.

Noong bumalik na sa normal na paglalakad ang kabayo, nakayakap pa rin ako ng mahigpit sa katawan ni Julius. Ewan ko ba ngunit tila may koryenteng gumapang sa buo kong katawan sa ginawa kong iyon. Naramdaman kong tumigas ang ari ko na bumubundol-bundol naman sa likuran niya. At sa naramdamang kiliti na di maintindihan, hinayaan ko na lang na manatiling nakayakap ng mahigpit ang mga bisig ko sa katawan niya, pinakiramdaman kung papalag siya o aalma din.

Ngunit wala akong narinig na reklamo kay Julius. Kaya lalong idinikit ko ang katawan ko sa likod niya, na halos hahalikan ko na ang balok at ang leeg niya. Langhap na langhap ko naman ang amoy ng pawis ng kanyang katawan, na amoy lalaki, na lalong nagpatindi sa kiliting naramdaman ng katawan ko.

Marahil ay napansin ni Julius ang lalong pagdikit ko sa kanya at pagbundol-bundol ng matigas kong harapan sa likuran niya sa bawat paggalaw ng katawan ng kabayo. Huminto siya sa pagsasalita, hinayaang maglakad ang kabayo ng marahan, tila nakiramdam. Sa reaksyon na iyon ni Julius, mistulang nanlalamig naman ang aking kalamnan, ramdam ang malakas na pagkabog ng dibdib. Nilingon ko ang paligid. Walang katao-tao at ang nakikita ko lamang ay ang mga naglalakihang puno ng kahoy at ang naririnig ko sa paligid ay ang ingay na gawa ng hihip ng hangin, ang mga nagkikiskisang dahon, at mga awit ng ibon.

Ramdam ko ang lalo pang pag-igting ng init ng aking katawan sa eksenang iyon. Hindi ko alam kung nagustuhan din ni Julius ang paghigpit ng yakap kong iyon o kaya ay naghintay lang siya sa sunod na maaaring gawin ko. Tila may nagtulak sa akin na ihaplos ko ang mga nakayakap kong kamay sa dibdib niya, sa tiyan papuntang ibaba kung saan nakatago sa ilalim ng pantalon ang bukol ng kanyang pagkalalaki.

“Shiitttttt! Grabe!” sambit ko sa sarili. Pakiramdam ko ay may namumuong pressure sa loob ng katawan ko at ano mang oras ay bibigay ito sa matinding pagnanasa.

Hindi pa rin umimik si Julius, hinyaan pa ring maglakad ng marahan ang kabayo. Ramdam ko ang palakas nang palakas na kalampag ng aking dibdib. Pakiwari ko ay biglang bumagal ang takbo ng oras at nakabibingi ang katahiminkan sa pagitan naming dalawa. Biglang parang hindi kami magkakakila uli at nagkahiyaan, nagpapakiramdaman.

“Ampotik pala nitong si Julius!” Sigaw ko sa sarili. “Nakaka-L talagang yakapin ang katawan! Syyyeeettttt!” sigaw ko sa sarili. Kasi ba naman, ang suot niyang t-shirt ay halos body-fit na rin, bakat na bakat ang bilog niyang katawan, matitigas ang mga muscles, sculpted na dibdib. At kahit sa tiyan niya kung saan nakayakap ang aking mga kamay, ramdam ng aking kalamnan ang matitigas niyang abs at walang kataba-tabang baywang. At kung pagmasdan ang sunog niyang balat, makinis naman ito na mistulang nagtatan lang. Nai-imagine ko tuloy na siguro kapag naka-swimming trunk lang siya, hindi talbog sa kanya ang mga sikat na modelo o contestants ng mga Ginoong Pilipinas o kahalintulad na mga patimpalak. Hayup sa porma ang katawan ng kumag! Naalala ko na naman tuloy si Kuya Rom. Halos walang ipinagkaiba ang mga porma nila!

“Hoy! Talipandas! Maghunos-dili ka! Hindi ka pa ba natuto?” sigaw ng isang parte ng utak ko.

“Sige na… sunggaban mo na habang wala pang tao.. bibigay na iyan, bibigay na iyan!” sigaw naman ng kunsyensya kong naalipin ng kademonyohan.

“A, e… tol, kung mahigpit masyado ang yakap ko, sabihin mo lang ha? Hehe. Natatakot ako na baka bigla na namang umalma itong kabayo e. Nakakatakot palang sumakay dito, mabibigla ka na lang kapag umalma!” palusot ko.

Natawa naman si Julius. “Ok lang iyan kuya. Alam ko namang first time mong sumakay ng kabayo eh.”

So iyon… walang nangyari. Habang naglalakbay kami, hanggang sa pananantsing na lang ako. Doon ko na-realize na kahit pala sa kabila ng matinding tuksong haharapin ko, si Kuya Rom pa rin ang laman ng isip, ang isinisigaw ng aking damdamin.

Mag-aalas sais na iyon noong makarating kami sa bahay. Pagkarating na pagkarating namin ay naghanda pala sina Mang Nardo at Aling Isabel ng kaunting salo-salo at may mga dayong bisita ding mga tenants ng lupain namin. May inuman, syempre, kantahan gamit ang gitara, may nagsasayaw. At naki-inum na rin kami ni Julius. Doon nakilala ko ang mga nagtatrabaho sa lupa namin, na ang iba ay doon na ipinanganak, doon na lumaki, at ang iba ay doon na tumanda.

Maghahating gabi na noong nagyaya na akong matulog gawa nang hindi ko na kaya. Lasing na lasing na ako at halos hindi na makalakad patungo sa kwarto. Inalalayan na lang ako ni Julius na sa tingin ko ay halos hindi man lang tinablan sa nainum.

Noong makapasok, hinawi ni Julius ang kulambo at agad kong ibinagsak ang katawan sa kama. Aalis na sana siya noong bigla kong hinawakan ang kamay niya. “Saan ka pupunta tol?” tanong ko.

“Sa kwarto ko, kuya…” ang sagot niya.

“Dito na tayo matulog, tabihan mo ako, wala akong kasama e…”

“S-sige po kuya. Tatabihan kita” Nag-aalangan man, pumayag na rin siya. Marahil ay wala siyang choice dahil nahihiyang tanggihan ako o talaga lang walang malisya iyon sa kanya. Bago siya pumasok sa kulambo ng kama ko, nakita ko pang naghubad siya ng t-shirt at ang natira ay ang kanyang manipis na shorts pantulog.

Sa magkahalong pagod at pagkalasing ay hindi ko na namalayan pa ang pagsampa ni Julius sa tabi ko. Bago rin ako nakatulog, ang huling naglalaro sa aking isipan ay si Kuya Romwel pa rin; ang tagpo kung saan kami magkatabing natulog sa kwartong iyon.

Marahil ay sa sobrang pag-iisip ko kay Kuya Romwel, dumugtong sa panaginip ko ang huling tumatak sa isip bago ako nakatulog.

Magkatabi daw kami ni Kuya Rom sa kama. Hindi ko masydong natandaan kung saang kwarto iyon at kaninong bahay. Ang alam ko lang ay magkatabi kami, at naka-brief lang siya. Bago kami natulog, niyakap ko si Kuya Rom, mahigpit sabay lapat ng mga labi ko sa mga labi niya. Noong una ay nagulat daw siya sa pagyakap ko at paglapat ng aming mga labi. Ngunit dahil sa hindi ako nagpaawat, pinagbigyan na lang niya ako. At siguro nagustuhan din niya ang paglapat ng mga labi namin dahil kung talagang ayaw niya, kaya naman niya akong itulak, sa laki ba naman ng katawan niya.

Sarap na sarap daw ako sa paghahalikan namin at ramdam kong siya ay ganoon din. Dinig na dinig ko pa ang ungol niya habang gumaganti siya sa mga yakap at halik ko. Haplos-haplos niya ang ulo ko, ang katawan ko, habang mistula namang nag-espadahan ang mga dila namin. Para kaming mga gutom at hayok sa laman sa eksenang iyon ng panaginip ko.

Maya-maya, pinaliguan ko ng halik ang buong katawan ni Kuya Rom. Lalo namang umaalingawngaw ang ungol niya sa buong kuwarto sa sarap. Dinila-dilaan ko ang leeg niya, ang kangyang dibdib at nilaro-laro doon ang dila ko habang marahang kinagat-kagat naman ang utong nito at ang tila butil ng mais sa ilalim ng utong niya. Palipat-lipat. At habang ginagawa ko iyon, di naman mapigil ang pagliyad niya sa tindi ng sarap na naramdaman. Sa init ng aming romansahan, mistula kaming nawala sa tamang katinuan, walang pakialam sa paligid. Mablis ang kabog ng aming mga dibdib, mabilis ang paghinga, mistulang lumulutang sa alapaap.

Maya-maya, ibinaba ko ang pagdila, sa ibaba ng dibdib, sa abs, at unti-unti ko pang ibinaba ang pagdila idinaan ang bibig sa mga balahibong pusang tila agos ng tubig patungo sa tirik na tirik niyang pagkalalaki.

Noong dumampi ang ulo ng kanyang ari sa bibig ko, agad-agad kong isinubo ito. Dinig na dinig ko ang marahan niyang paghalinghing noong makapasok na sa bibig ko ang ulo ng kanyang ari. Dahil sa sobrang laki ng kanyang kargada, hanggang ulo lang ang naipasok ko. Labas masok ito sa aking lalamunan hanggang sa pakiramdam ko ay lalo pa itong lumaki at narinig ko na lang ang malakas na ungol niya, “Ahhhh! Ahhhhh! Ahhhhhh!” sabay pulandit naman ng kanyang dagta sa loob ng aking bibig, ang iba ay nalunok ko at ang iba naman ay hinayaan ko na lang sa loob ng bibig ko. Noong maramdaman kong tapos na siya, inabot ko naman ang bibig niya at muli kaming naghalikan, ang natirang katas niya sa bibig ko ay pinaglalaruan ng aming mga bibig.

Maya-maya, siya naman ang humalik sa akin, sa buo kong katawan simula sa leeg, sa dibdib, sa magkabilang utong ko, sa abs... kagaya ng ginawa ko sa kanya. Noong nasa may tiyan ko na ang bibig niya, pilit kong itinulak ito sa umbok ng aking naghuhumindig na pagkalalaki. At noong nasa bungad na ng bibig niya ang ari ko, ni-lock ng dalawa kong kamay ang ulo niya at ikinakanyod-ko na ang sarili sa bibig niya. Napaungol ako ng malakas noong makapasok na sa bibig niya ang ari ko. Kumanyod ako, marahan noong una ngunit pabilis ito nang pabilis hanggang sa naramdaman ko na lang na tila puputok na ako sa loob ng bibig niya at di ko na mapigilan ang pagpulandit ng aking katas. “Ahhhhh! Ahhhhhh! Ahhhh! Kuya Rom! Kuya Roooommmmmm, lalabasan na ako! Ahhhhhh!!” ang sambit ko.

Noong humupa na ang bugso ng init na naramdaman, hinila ko na ang ulo niya upang maglapat uli ang mga labi namin. At kagaya ng paglalaro ng mga dila namin sa tamod ni Kuya Rom sa bibig ko, ganoon din ang ginawa namin sa dagta kong natira sa bibig niya.

Nagpahinga kami ng ilang sandali. Noong makahugot uli ng lakas, muli naming inulit ang eksenang iyon.

Hanggang sa tuluyan nang nakatulog kami sa pagod at sarap, yakap-yakap pa ng mahigpit ang isa’t-isa…

Iyon ang panaginip kong klarong-klarong tumatak sa aking isipan. Sobrang napakasaya ko sa panaginip kong iyon.

Mag-aalas 8 na ng umaga noong magising ako. Disoriented, masakit ang ulo, nasusuka, at nagtatanong ang isip kung saang kwarto ako naroon. Noong ibinaling ko ang aking mga mata sa katabi ko sa kama, laking gulat ko noong bumulagta sa aking paningin si Julius na himbing na himbing pa - kayakap ko at pareho kaming walang saplot sa katawan!

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [12]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [12]

FRIDAY, MARCH 5, 2010

So… balik normal na naman ang lahat. I mean, iyong ganoong set-up na parang kami ngunit hindi. Ewan, basta parang ganoon. Hindi ko nga alam kung MU bang matawag iyon e. Kasi, mag-kuya ang nakalagay sa “official” registration ng mga utak namin e, hehe. Hmmm, baka hindi rin naman pero wala lang gusotng umamin. Oo, may singsing ako sa kanya, sa thumb nga lang at walang marriage proposal – charing! Oo, may nangyari sa amin, ngunit wala namang sinabi iyong tao na pananagutan niya ang puri ko, nyahaha. Hindi nga, dedma iyong tao kung mahal ba niya ako o hindi. At syempre, ayaw ko rin namang magsabi sa kanya na mahal ko siya no. Ano ka... Basta! Ayaw ko. Ano ako, cheap na NFA? (Hehe)

Ngunit kahit pa man sobrang nakakaloka ang set-up namin, kina-career ko na talaga ang pagka-close namin. Tinatanong siya kung kumain nab a, na dapat huwag masyadong magpapagod... halos susubuan ko na nga kapag kumain kami eh. At, palagi niya akong hinahatid sa bahay galing school at minsan, doon na matutulog sa bahay, doon kumakain at, take note, kapag may chance siya, nagluluto iyan. Mahilig kasing magluto ang kumag at ang sarap pa niyang romomansa, este, magluto, pramis. Dahil nga yata d’yan kaya siya naging close at kadikit ng mga parents ko eh. Sa totoo lang, feeling ko, kasal na lang talaga ang kulang sa amin.

Ang buong akala ko, tuloy-tuloy na ang lahat. Ngunit marahil ay sadyang mapaglaro ang pag-ibig.

Isang araw, nag-absent si Kuya Rom sa klase. Walang text, walang explanation kung bakit. Noong pumasok kinabukasan, napansin kong tila malalim ang iniisip nito at kahit ngumingiti at nakikipagbiruan, parang may iba talaga siyang kinikimkim na hindi ko mawari. Noong magpraktis kami, parang wala din ito sa sarili. Kinausap ko siya tungkol dito at kung bakit siya nag-aabsent. Ngunit ayaw niyang magsalita, walang sinabing dahilan. Ang sabi lang niya ay huwag ko da siyang alalahanin at ok lang siya.

Kaya naninibago man, wala din akong magawa kungdi ang intindihin siya, ang magtiwala sa sinabi niya. Syempre, may sakit din na dulot iyon sa akin kasi pakiramdam ko ay may itinatago siya.

Hanggang sa dumating ang sunod-sunod na apat na araw na hindi siya pumasok. Sobrang na-nagtaka ako dahil hindi normal iyon sa kanya. Kahit may konting pagka-caarefree si kuya Rom, hindi ito ang type na nag-aabsent sa klase. Nag-worry na ako, kinakabahan, at hindi mapakali. Ni text ko ay hindi niya sinasagot.

At syempre sa team namin, hinahanap siya sa araw-araw na praktis. Ang masaklap, noong pang-apat na araw na absent siya habang nag-uumpukan ang mga ka-teammates ko pagkatapos ng praktis, “Si Romwel, nakita ko kagabi, kasama ang girlfriend niya…” sabi noong isang kasama namin.

“Iyon ba iyong ipinakilala niya sa atin noong may athletic meet tayo sa kabilang bayan?” tanong naman noong isa.

“Iyon nga! Iyong Kris ang pangalan? Iyong matangkad, sexy at parang model ang dating.”

“Siguro kaya nag-aabsent na iyong tao ay dahil naaadik na doon sa babae!”

Tawanan.

“E sino ba kasi ang di maadik sa babaeng iyon. Ansarap kasiping noon! Legs pa lang ulam na!”

“Baka kako naglive-in na iyong dalawa at buntis na iyong babae.” sambit naman ng isa sabay tawanan uli.

“Sa sobrang pag-iilang ni Romwel na hindi magpatali sa babae, bumigay na rin pala. Mahirap talagang labanan ng libog no?” hirit ng isa pa.

“At si Romwel pa. Anlaki-laki ng kargada noon. Sigurado, noong natikman ng babae ang alaga niya, hindi na pinakawalan.”

Pakiramdam ko ay dinurog ang puso ko sa sobrang sakit na naramdaman sa mga narinig. At kahit ganoon ang kwento nila, nakitawa na rin ako. Syempre, wala naman silang kaalam-alam sa naramdaman ko at sa namagitan sa amin ni kuya Rom, maliban na lang kay kuya Paul Jake na panay ang sulyap sa akin habang nagbabangkaan ang mga ka teammates.

Alam ko, naramdaman ni kuya Paul Jake ang aking saloobin kaya sa gitna ng topic nila na iyon, bigla niya itong inilihis, “Maiba pala tayo, napuntahn niyo na ba ang bagong bukas na floating barbeque grill sa loob mismo ng Tandang Sora Beach Front? Masarap daw doon ah at may banda pa at disco kapag gabi”

“Sabi nga nila! Maganda nga daw doon pare! At andaming magagandang dumadayong chicks!” sagot naman ng isa.

Kaya, doon na sa parteng iyong natapus ang bangkaan sabay yaya ni Kuya Paul Jake na umuwi. Nagsiuwian na rin ang lahat. Dahil gabi na, inihatid ako ni Kuya Paul Jake sa bahayat noong makarating, niyaya ko siyang umakyat muna sa kwarto ko upang makipagkuwentuhan sandali.

Pinagbigyan naman niya ako. Dali-dali kaming umakyat sa second floor kung saan nandon ang kuwarto ko at dumeretso na kaagad sa music corner. Ibinagsak ko ang dala-dalang bag sa sofa, pinatugtog ang sound, tinumbok ang ref at doon kumuha ng dalawang bote ng beer at binuksan ang mga ito.

Habang tumugtog ang paboritong kanta namin ni Kuya Rom, wala naman kaming imikan ni Kuya Paul Jake na magkatabi lang sa sofa. Tahimik lang kaming umiinum sa tig-iisang boteng beer na binuksan ko, nagpakiramdaman sa isa’t-isa. Alam kong alam ni Kuya Paul Jake ang saloobin ko gawa ng hindi pagpapakita ni Kuya Rom sa school, sa practice, at gawa na rin sa mga narinig kong tsismis o haka-haka tungkol sa hindi na niya pagsipot.

Maya-maya ay nagsalita din siya, marahil ay upang mabasag lang ang katahimikan. “Parang palagi mong pinapatugtog ang kantang iyan ah? Ano ba ang pamagat niyan? Maganda...”

“Back To Me by cueshe kuya” ang matamlay kong sagot.

“Paborito mo ba?”

Tumango lang ako, pilit na huwag ipahalata ang namumuong mga luha sa mata. Gusto ko sanang sabihin sa kanya na, “Parehong paborito naming ni Kuya Rom”. Ngunit hinayaan ko na lang na sarilinin ang nasa isip.

Tahimik. Hindi na ipinilit pa ni Kuya Paul Jake ang pakikipag-usap.

Ngunit hindi ko rin napigilan ang pagdaloy ng mga luha ko. Para kasing ang tanong ni Kuya Paul Jake ay isang sibat na tumuhog sa aking puso. Marami kasi akong naaalala sa kantang iyan. At ewan kung coincidence lang din o mental telepathy ba (?), na may mga pagkakataong habang nag-iisa lang ako sa kuwarto at bigla siyang papasok sa isip ko, ipatugtog ko ang kantang iyan. Tapos, habang tumutugtog ang kanta ay bigla na lang din siyang darating o susulpot sa kuwarto, magugulat na lang ako. Para bang may connection ang mga isip namin.

Yumuko na lang ako, pinahid ng isang kamay ko ang luhang dumaloy sa mga pisngi. Noong mapansin ni Kuya Paul Jake ang pag-iyak ko. Nagsalita na naman siya, “Ahhhh… sinabi ko naman kasi sa iyo na huwag kang padadala sa emosyon eh.” Ang sambit niya, kuha kaagad ang dahilan ng aking pag-iyak.

“H-hindi ko kasi kayang pigilan kuya e… Ako man ay litong-lito na. Nahihirapan na talaga ako, kuya.” ang sagot ko, ang boses paputol-putol dahil sa paghikbi. “K-kasi ba naman, hindi ko rin maintindihan ang taong iyon. Sobrang close, sobrang sweet, wala namang sinasabi kung ano ba talaga ang naramdaman niya. Tapos, hayan, biglang mawawala na parang bula, wala man lang ni ho ni ha, o pasabi kung buhay pa ba siya o patay na!” ang dugtong kong pagmamaktol.

“Sabi ko naman sa iyo… lalaki si Romwel. Hindi ka niya puweding mahalin.”

Nagsisigaw naman sa pagtutol ang utak ko sa binitiwan niyang salitang iyon. “H-hindi mo naintindihan kuya e…” ang nasambit ko na lang.

“Ang alin?”

“A-alam ko, mahal niya ako, kuya. Di lang niya masabi.”

“At bakit naman hindi niya masabi?” tanong niya.

“Hindi ko alam” sagot ko.

“Kinausap mo na ba siya tungkol sa naramdaman mo? Di ba sabi ko sa iyo na kausapin siya upang habang maaga pa ay alam mo na kung saan ang lugar mo sa puso niya.”

“Hindi pa kuya… Natatakot ako eh.”

“O sige, ito na lang… Granting na mahal ka nga niya at hindi niya masabi ito sa iyo, bakit may nakakakitang nagsama sila ng girlfriend niya?”

Tila may bumara sa lalamunan ko sa pagkarinig sa tanong niyang iyon. Pakiramdam ko lalong bumigat ang naramdaman ko. Pilit mang pigilin ang sariling huwag ipalabas ang sama ng loob, hindi ko rin nakakayan ang hindi paghagulgol.

Sa awa, niyakap ako ni Kuya Paul Jake at hinahaplos-haplos ang likod. Niyakap ko rin siya, mahigpit at hinayaang kumawala sa mga bisig niya ang sakit na naramdaman.

Nasa ganoong eksena kami ni Kuya Paul Jake noong bigla namang bumukas ang pinto. Dahil nakaharap ang mukha ko sa may pintuan, kitang kita ko kung sino ang pumasok. Nanlaki ang mga mata ko sa nakita.

“Si Kuya Rom!” sigaw ng utak ko. Hindi ko lubusang maisalarawan ang naramdaman ko sa pagkakita sa kanya. Biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko at may bahid na takot din sa nakita niya sa amin sa ganoong asiwang posisyon.

“Uhum!” sambit niya, pagpahalata na nandoon siya at may nakita siyang kakaiba.

Bigla naman akong kumalas sa pagkakayakap kay Kuya Paul Jake na nabigla din sa ginawa ko.

“Ah... Bro! Nandito ka pala. Inihatid ko kasi si Jason dito galing sa practice natin…” paliwanag ni Kuya Paul Jake noong masilip niya na nandoon pala biglang sumulpot si Kuya Rom.

Para lang walang narinig si Kuya Rom, hindi pinansin ang sinabi ni Kuya Paul Jake. Umupo ito sa isang parte ng corner set sa gilid ng sofang inupuan namin. At kahit na walang ipinakitang emosyon ang mukha niya, ramdam ko pa rin na may inis siyang itinatago. Kinuha niya ang remote ng TV at walang sabi-sabing pina-andar iyon, hindi man lang kami pinansin o nilingon.

Nagtinginan kami ni Kuya Paul Jake na umaksyon naman sa akin na mauna na siyang umalis, nahalata marahil ang hindi magandang mood ni Kuya Rom.

Tumango naman ako, sumang-ayon na aalis na lang siya.

At tumayo kuya Paul Jake. “Bro… mauna na ako ha?” ang paalam niya kay Kuya Rom.

Tiningnan ni Kuya Rom si Kuya Paul Jake, binitiwan ang isang ngiting-respeto. “Ok bro… ingat!” ang nasambit niya.

Noong makaalis na si Kuya Paul Jake, tumabi sa akin sa pag-upo sa sofa si Kuya Rom. “Siguro kung hindi ako dumating, may milagro nang nangyayari dito.” Bungad niya sa akin, pagpapasaring sa nakitang yakapan naming ni Kuya Paul Jake.

Tinitigan ko lang siya, pinilit ang sariling huwag patulan ang sinabi niya.

Ngunit humirit pa rin siya. “Naka-istrobo ba ako sa plano mong matikman si ‘k-u-y-a’ Paul Jake?” pagbigay-diin niya sa salitang “kuya”.

Pakiramdam ko ay umakyat ang lahat ng dugo ko sa ulo sa narinig at naalimpungatan ko na lang na lumapat sa pisngi ni Kuya Rom ang kamay ko at narinig ang malakas na “SPLAK!!!”

Ako man ay hindi makapaniwala sa mabilis na pangyayari. Nasampal ko si Kuya Rom!

Noong tiningnan ko siya, hawak-hawak na ng isa niyang kamay ang ang pisnging nasampal. “Happy ka na? Dito pa ang kabila kong pisngi kung gusto mo pa!” ang sarcastic niyang sabi, kitang-kita sa matutulis niyang tingin ang matinding galit na tinitimpi.

Pakiramdam ko ay bigla akong binuhusan ng malamig na tubig. Ngunit tumatak pa rin sa isip ko ang nakakainsultong sinabi niya at ang hindi niya pagsabi sa akin kung saan siya nagpupunta sa panahong hindi siya sumipot sa eskwela, lalo na ang isuue ng pagkakita sa kanila ng kasama namin na nagsama sila ng kasintahan niya.

“Ano ba ang akala mo sa akin? Ano ba ang akala mo kay Kuya Paul Jake? Sa tingin mo ba kaya niyang ipagawa sa akin ang mga ipinapagawa mo? Ikaw lang ang nagpapagawa sa akin ng ganoon! Ikaw lang ang gumawa sa akin ng kababuyan! Palibhasa kasi gawain mo!!!” ang bulyaw ko.

Mistula namang biglang nagbago ang mukha ni Kuya Rom sa narinig. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang galit. “Anong pinagsasabi mong gawain ko? Ha?!” Bulyaw din niya. “At bakit ba nandito iyong tao na iyon? At bakit nagyakapan kayo?!!” sigaw din niya.

Sa tanong niyang iyon, hindi ko na napigilan pa ang sariling ipalabas ang lahat ng sama ng loob. “Hindi mo ba nakita? Umiiyak ako!!! Tinatanong mo ba kung bakit ako umiiyak? Naramdaman mo ba kung bakit ako umiiyak? Si Kuya Paul Jake lang ang tanging nakakaintindi sa naramdaman ko!!!” sigaw ko.

“At bakit ka ba umiiyak? Nagsusumbong ka kay Paul Jake...? Ano ang pinagsasabi mo sa kanya?! Tangina, may sinasabi ka sa kanya?”

“Oo! Sinasabi ko sa kanya na na-miss kita; na nag-alala ako sa iyo; na hindi ko maintindihan kung bakit ka na lang biglang nawala at hindi nagpaalam! Bakit ba? Bakiiiittttt?!”

Tila nahimasmasan naman siya sa narinig. Hindi nakasagot at biglang napayuko.

“Ngayon... masaya ka na?” sambit ko. “Alam ko namang nagsama kayo sa nobya mo e. May nakakita sa inyo. Sana lang naman ay may taong nagpaalam sa akin na hindi siya papasok o magpakita dahil sa nobya niya!”

Hindi pa rin siya kumibo.

“O ano… totoong nagsama kayo ng nobya mo kaya kinalimutan mo na lang ako, di ba? Ganyan naman palagi eh. Noong nandoon tayo sa athletic meet, itong babaeng ito din ang kasama mo at etsapwera mo na lang din ako. Ganyan palagi. Pupunta ka lang sa akin kapag wala siya, kapag hindi kayo nagkita o kapag inatake ka ng libog, di ba? Panakip-butas lang ako! Di baaaa?!! Tanginaaaaa!” sigaw ko.

Nanatili pa rin siyang tahimik.

Hindi ko lubos maintindihan ang anyo at katahimikan niyang iyon. Pakiwari ko ay may malalim na problema siyang dinadala. Binitiwan niya ang isang titig na tila puno ng katanungan, blangko, at tumagos sa likuran ng ulo ko habang ang mukha niya ay nababalot sa matinding lungkot. Ngunit hindi ko pinansin ito. Bagkus humirit pa ako. “Sumagot ka! Tama ba ako?! Sagutin mo ako!!!”

“Tol… isipin mo palagi. Lalaki ako.” Ang mahinahon niyang sabi, ang mga mata ay nakatitig pa rin sa akin.

Tila naputukan naman ako ng isang bomba sa narinig. Pakiramdam ko ay gumuho ang paligid ko at bigla akong nawalan ng lakas. Iyon bang nasa gitna ka n asana sa isang napakagandang panaginip at sa isang iglap lang ay may sumampal sa iyo ng napakalakas at biglang nagising ka sa katotohanan. Sobrang nakakasakit ang naramdaman ko sa sinabi niya. Sapul na sapul at tila tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit.

“Tama... lalaki ka nga pala. At sino nga ba ako sa buhay mo?” ang naisagot ko na lang sabay talikod, tinumbok ang higaan, dumapa doon at humagulgol.

Mistula naman siyang napako sa kinauupuan. Hindi ko lang alam kung nabigla siya sa nasabi o talagang pinagplanuhan niya na ang sasabihin niyang iyon.

“Lumayas ka. Ayaw ko nang makita pa ang pagmumukha mo.” Ang nabitiwan ko ding salita.

Iyon lang ang nasabi ko. At narinig ko na lang ang pagbukas at padabog na pagsara ng pinto. Umalis siya na hindi nagpaalam, na maraming katanungang iniwanan.

Sa buong gabing iyon, walang humpay ang aking pag-iyak. Tuliro, nababalot sa matinding hinagpis, sa matinding galit, at sa matinding pagkaawa sa sarili…

(Itutuloy)