Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [20]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [20]

THURSDAY, APRIL 22, 2010

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike/forum/topic/new?target=http%3A%2F%2Fmen4menphilippines.ning.com%2Fgroup%2Fkuwentongkantonikuyamike

-------------------------

“K-kuya…? Ang sambit ko uli noong hindi pa rin siya natinag sa kanyang posisyon.

Ngunit hindi pa rin siya kumubo ni kumilos.

“Kuya, sagutin mo naman ako, o. Please…?” ang pagmamakaawa ko.

Wala pa rin.

Dahil sa napansin kong kakaiba, tinanggal ko ag kamay niyang nakatakip sa kanyang mukha. Nagpaubaya naman siya. At noong natanggal na ang kamay niya sa mukha, lumantad sa akin ang nakapikit niyang mga mata ngunit ang kanyang pisngi ay basang-basa sa mga luha na patuloy pa ring dumadaloy dito. Umiiyak si kuya at pilit niyang tiniis na itago ang sakit ng kanyang paghihinagpis.

“Kuya… mahal na mahal kita!” ang nasabit ko sabay yakap sa kanya at halik sa kanyang mga labi.

Hindi pa rin siya tuminag, hinayaang paglaruan ng mga sabik kong labi ang mga labi niya. Hindi ko ininda ang pagwawalang-kibo niya. Patuloy pa rin ako sa paghalik sa kanya, uhaw na uhaw at mapusok na para bang wala nang bukas pa, nilalasap sa aking bibig ang kasabikan ko sa kanya sa tagal nang hindi namin pagkikita.

Hanggang hindi na rin niya nakayanan ang naramdaman at tuluyan niya akong niyakap ng mahigpit, ginatihan ang aking nag-aalab na mga halik. Umaalingawngaw sa buong kwarto ang mga ungol namin. Mga ungol na nagpapahiwatig ng matinding kasabikan sa isa’t-isa.

At sa buong magdamag, ilang beses naming inuulit-ulit ang pagnamnam sa sarap na dulot ng aming wagas na pagmamahalan…

“Kuya, bakit kailangan mong lumayo pa? Kaya mo ba akong iwanan? Kaya mo ba akong magdusa? Kung mahal mo ako, ipaglaban mo ako, kuya…” ang pagmamakawa ko.

“Mahal na mahal din kita, tol… Kaya nga aalis upang hindi masira ang pamilyang ito, ang buhay natin. Minsan lang, kailangan din nating magsakripisyo, kahit panandalian lamang. Dito masusubok ang tibay at tatag ng ating pagmamahalan.”

“Pero masakit kuya eh…”

“Ako man tol ay nasasaktan din. Pero ito lang ang pinakamagandang paraan upang manatiling buo ang pamilyang ito at matupad ang pinangarap ng papa mo sa akin para sa pamilyang ito.”

“Huwag mo na kasing intindihin ang sinabi ni Papa kuya! Umalis tayo dito, magtanan tayo. Sasama ako sa iyo kahit saan!”

“Hindi ganoon kadali iyan tol… Tama ang papa mo. May responsibilidad na ako sa iyo, sa pamilyang ito. Kung gagawin natin ang sinasabi mo, hindi mo ba naisip na napakalaking eskandalo sa pamilya ang idudulot nito? Hindi mo ba naisip na baka atakehin sa puso ang papa mo o ang mama mo? O kaya…” nahinto siya ng sandali, “…ipakulong nila ako dahil sa ikaw ay underage pa. E di lalong maghiwalay tayo.”

Hindi ako nakakibo sa siabing iyon ni Kuya Rom. Napag-isip-isip ko rin na may punto siya.

“Sa simula pa lang Tol, mahal ko na ang maga magulang mo, lalo na ang papa mo. Alam mo naman siguro na bata pa lang ako noong namatay ang itay ko. Sabik na sabik ako sa pagmamahal ng isang ama. Ang totoo nga niyan, noong hinahatid-hatid pa kita dito noon at dito na rin natutulog, excited ako hindi lang dahil kasama kita kungdi dahil makikita ko rin ang mga magulang mo, lalao na ang papa mo na noon pa man ay parang tunay na anak na ang turing sa akin… Kaya kung napapansin mo, enjoy akong nakikipag kwentuhan sa kanila, nakikipagbiruan…”

Namangha naman ako sa narinig na iyon kay Kuya Rom. Napatunayan ko na kasi dati na sobrang close ang mga magulang ko sa kanya na palagi, kay Kuya Rom ako inihahabilin o pinapagwardiyahan kapag may lakad kami; kay Kuya Rom tinatanong kung behave ako sa lakad namin o may ginawang kalokohan, at kapag si Kuya Rom ang nagpapaalam para sa akin sa isang lakad, kahit saan pa ito, wala silang pagdadalawang isip na payagan ako. At ang isa ring napansin ko ay kapag nagpupunta si Kuya Rom sa bahay, ang tagal nilang mag-uusap ng kung anu-ano ang mga pinag-uusapan nila, minsan magkakantyawan pa at magtatawanan. At matagal pa bago siya aakyat ng kwarto na siya ko namang ikaiinis dahil sa sabik na nga ako ngunit matagal ang aking paghihintay sa kanyang pagpasok. At kapag pumasok na siya ay sinusungitan ko naman ito dahil sa tagal nga nilang mag-usap na tila ang pinag-usapan ang ang problema ng buong bansa. Kaya sa panahong iyon, naiinis talaga ako kapag darating si Kuya Rom at matsatsambahang nandoon din ang mga magulang ko dahil sigurado, out of place na naman ako sa kwentuhan nila.

Sa ibinunyag na iyon ni Kuya Rom ko narealize na malaking bagay pala para sa kanya ang pakikipagbonding ng mga magulag ko sa kanya. At napaka selfish ko. Hindi ko naisip na ang pagiging close pala nila ng mga magulang ko ay nakakapagbigay na ibayong kasiyahan sa kanya at nakapag-puno sa kanyang kasabikang mahanap ang pagmamahal lalo na ng isang ama.

Nanatili na lang akong nakatingin sa kanya. Hindi na nakakibo. Alam ko, magkaiba ang karanasan namin sa buhay. May magulang ako na nandyan lang para sa akin, mahal na mahal ako to the point na ni halos di ko na naapreciate ang pagmamahal nilang ito. Ngunit si Kuya Rom, ito pala ang kakulangan sa buhay niya na nagpapakumpleto sa naramdaman niyang paghahanap.

“Kaya napakalaking pasasalamat at kaligayahan ang nadarama ko tol noong inampon ako ng mga magulang mo.” Dugtong niya. Inilapit niya ang mukha sa akin, hinaplos ito ng isa niyang kama. “Dapat na mahalin natin sila Tol… pagbigyan sa kanilag kahilingan, plaigayahin dahil bukas, makalawa, hindi natin alam kung nand’yan pa sila. Kung kaya nating magsakripisyo para sa kanila sa maiksing panahon, gagawin natin ito. Mga bata pa tayo, mahaba-haba pa ang buhay natin sa mundo. At maliit na bagay lang naman ang kahilingan nila tol, di ba? Pagbiyan natin sila, pagbigyan ko ang gusto ng papa natin.”

Mistulang tinusok ang puso ko sa narinig na magagandang paliwanag ni Kuya Rom. Ang alam ko lasi sa kanya at barako, magulo, carefree, ngunit may malalim din pala itong pag-iisip. At mistulang nahimasmasan ako, at lalong humahanga sa kanya. “Tama si Kuya Rom… napakaganda ng kanyang sinabi.” Sa isip ko lang. “P-pero paano na lang tayo, Kuya?” ang tanong ko naman sa kanya.

“Huwag kang mag-alala. Panandalia lang naman ako doon. Babalik ako, tol. Hindi kita ipagpalit kahit kanino man. At iyong kanta natin, palaging mong ipatugtog, at ang singsing ko, palagi mong isusuot at iingatan ito, OK?”
At sa magandang paliwanag na iyon sa akin ni Kuya Rom, naliwanagan din ang isip ko.

Sa dalawang araw na ipinagkaloob sa amin ni Kuya Rom, sinagad namin ito. Noon ko nadama na wala pa rin palang nagbago sa pagmmahal ni Kuya Rom sa akin. Namasyal kami, kumain sa labas, nagpunta ng Tagaytay, nagsight-seeing, nanood ng sine, nag-bar… at noong makauwi na ng bahay, diretso kaagad sa kwarto. Sobrang sweet naming dalawa na parang kami lang ang tao sa mundo, walang pakialam sa kung ano man ang sasabihin sa mga makakakita sa amin na nagho-holding hands, nagyayakapan. Ang mga magulang ko rin ay tila hindi na ininda pa ang nakita nila sa amin, mistulang inintindi na lang ang kalagayan namin at hinayaan kaming namnamin ang mga huling araw na magkasama kami. At sobrang saya ang natamasa ko sa dalawang araw na iyon.

Ngunit sa araw ng pag-alis ni Kuya Rom, kung gaano ako kasaya sa piling niya sa huling dalawang araw na iyon ay kabaligtaran naman ito sa araw ng pag-alis niya. Hindi pa man kami nakaalis ng bahay patungong airport, walang humpay na ang pagtagos ng aking mga luha. Kahit anong gawing pang-aamo sa akin ni Kuya Rom, wala pa rin itong epekto sa matinding sakit na tumatagos sa puso ko.

Sumama ang mga magulang ko sa paghatid kay Kuya Rom. Noong dumating na kami sa airport, nandoon na rin si Shane. Nagkumustahan sila ng mga magulang ko, at ipinagbilin kay Shane si Kuya Rom na suportahan siya doon sa Canada at huwag itong pabayaan.

Habang nagkumustahan sila, kami naman ni Kuya Rom ay nagpunta sa isang sulok at nag-uusap. Mistula talaga kaming magkasintahan. Niyayakap-yakap niya ako, at hinahaplos-haplos ang buhok. Hindi ko naman mapigilan ang mga luha ko sa pagpatak sa kabila ng maraming taong nakapaligid

“Tahan na Tol… nasasaktan akong nakikita kang ganyan.”

“Hirap kasi Kuya eh… Di ko yata kaya. Ilang oras na lang at ako na lang mag-isa ang maiiwan dito...”

“Masakit din naman ito para sa akin eh. Pero nag-usap na tayo tungkol dito diba? Hayaan mo at palagi kitang tatawagan o ititext, ok? At ikaw din, kapag may problema ka, tawagan mo lang ako, isusumbong mo sa Kuya ang lahat ng mga nang-aaway sa iyo.” Ang biro niya upang mapangiti ako sabay halik sa noo ko. Alam ko, gustong magpakatatag ni Kuya Rom para sa akin.

Tumango lang ako.

Nasa ganoon kaming seryosong pag-uusap noong may babaeng bigla na lang sumulpot sa harap namin at galit na galit nitong kinumpronta si Kuya Rom. Noong tiningnan ko, si Kris pala ito, ang girlfriend ni Kuya Rom.

“Romwel!” ang sambit niya. “Aalis ka pala, di mo man lang ipinaalam sa akin? Ano ba talaga ako sa iyo?! Ha?” ang sigaw ni Kris, ipinaramdam kay Kuya Rom na magkasintahan nga sila ngunit may mga bagay pala itong itinatago sa kanya.

Agad namang hinaltak ni Kuya Rom ang kanyang braso at hinila palayo sa amin, sa isang sulok na hindi namin marinig. Syempre, gulat na gulat ako. Nawaglit kasi sa isipan ko na may iba pa palang nagmamahal kay Kuya Rom na nawala sa isip kong itanong sa kanya. Ang masaklap, may nararamdaman akong selos. Hindi kasi klaro sa akin kung bakit ba may Jason na siya, may Kris pa. Kaya hindi maiwasang sumiksik sa utak ko ang mga katanungan.

Noong mapansin ni Shane na naiwan akong mag-isa, nilapitan niya ako. “Is that Kris?” tanong niya.

“Oo. Bat mo siya kilala?”

“Of course, Romwel told me everything.” Ang sagot niya, tiningnan ako, mistulang tinitimbang ang naramdaman ko. “Don’t worry Jason… ikaw ang mahal ni Romwel” ang nasambit na lang ni Shane.

“E… kung mahal nga niya ako… bakit kilangan pa niyang maggirlfriend? Bakit nakikipagkita pa siya sa babaeng iyon?” ang sagot ko naman, ipinahalatang may bahid hinanakit ang kalooban ko.

“E… malay natin, baka may dahilan siya.” Ang sagot naman ni Shane.

“Ano naman kaya ang pwedeng dahilan? Na lalaki siya at kailangan niya ay babae? Na mas masarap ka-sex ang babae? Na… in-love din siya doon?“

“Hahahaha!” pag butt-in ni Shane tumawa ng malakas.

“Ba’t ka natawa?”

“Wala… basta, magtiwala ka lang sa K-u-y-a mo” pag-emphasize niya sa salitang kuya na ibig sabihin ay may iba itong kahulugan.

Tahimik.

“Huwag mong pabayaan si Kuya Romwel doon Shane ha?” ang seryoso kong nasabi.

“Oo naman. I will make Romwel feel comfortable sa Canada. Tutulungan ko siya, at ako ang magbabantay sa kanya doon. Kapag may napansin akong hindi maganda, isusumbong ko kaagad siya sa iyo” sagot ni Shane.

“Talaga ha?”

“Oo. At hindi ako papayag na mapupunta si Kuya Romwel mo sa kung kahit kanino…”

“Promise?”

“Promise!” ang sabi ni Shane, ang mukha ay seryoso din at nakatingin sa akin na tila nanigurong totoo ang sinabi niya.

Nasa ganoon kaming pag-uusap ni Shane noong lumapit naman ang mga magulang ko. Sino ba iyong babaeng iyon?” ang tanong kaagad ni mama sa akin. Nakita pala nila ang pagdating ni Kris at ang paghila ni Kuya Rom nito sa isang kanto.

“Si Kris iyon ma… girlfriend ni Kuya Rom!” ang sagot ko.

Hindi naman nakakibo kaagad si mama. Tinitigan ako na tila naramdaman ang saloobin ko. “Ah…” ang nasambit na lang niya habang tumango-tango.

Ngunit iba naman ang raksyon ni papa. “Girlfriend? E… di man lang ipinakilala sa atin? Ang gandang babae pa naman! At matangkad!”

“… gandang babae pa naman at matangkad!” ang bulong ko sa sarili, paggaya sa sinabi niya sabay talikod sa sobrang inis na natuwa pa siya na may girlfriend si Kuya Rom. “Atat na atat na talagang magkaroon ng apo! Hmmmpppt!”

Tiningnan ko sina Kuya Rom at Kris sa isang kanto. Pansin kong nag-palitan sila ng hindi magagandang salita. Halatang si Kris ay galit na galit habang si Kuya Rom naman ay makikita sa mukhang galit din bagamat nagpipigil ito. At maya-maya, biglang nag walk out si Kris.

Noong wala na si Kris, dali-dali namang lumapit si Kuya Rom sa amin at kaagad, ako ang tinumbok niya, nakangiti na at biglang ginulo ang buhok ko tapus hinalikan ako sa ulo. “Hmmmmmm!” Ang sambit niya na parang nanggigigil. Naramdaman niya kasing nainis ako sa nakita ko. Marahil ay pakunswelo niya iyon sa akin.

Marami pa sana akong gustong itanong kay Kuya Romwel at gusto ko pa sanang masarili siya ngunit nagkukwentuhan na sila ng mga magulang ko kasama si Shane kaya hindi ko na rin maipalabas ang mga saloobin kagaya ng kung bakit hindi niya binanggit sa akin ang tungkol sa pakikipagrelasyon pa rin niya kay Kris.

Hanggang sa nagpaalam na papasok na sina Shane Kuya Romwel sa check-in area. “Pa, Ma… aalis na kami.” Sabi niya kina mama at papa. “Tol… alis na ako. Pakabait ka dito ha?” Sabi niya sa akin sabay yuko at bulong sa tainga ko, “Tandaan mo lagi, mahal na mahal ka ni Kuya” sabay halik naman sa pisngi ko, “Mwah!”

Sa narinig ko, hindi ko na naman napigilang ang sariling humagulgol at humikbi. Niyakap ko si Kuya Rom ng mahigpit at tila isa akong batang inagawan ng kendi na nagdadabog. “Bakit ka pa kasi aalis eh!!!”

Ngunit wala nang magawa pa si Kuya Rom. Napapagod na rin siguro siya sa kaka-explain sa akin kung bakit kailangan pa niyang umalis. Tinitigan na lang niya ako. Hinaplos ang pisngi ko at pinahid ng kanyang kamay ang mga luhang dumaloy doon. Alam ko, gusto niya akong halikan. Ngunit nandoon sina mama at papa nakatingin sa amin kaya hindi niya magawa-gawa ito.

Nakatalikod na sina Kuya Rom at tinumbok na ang gate papasok sa check-in area noong hinabol ko pa ito. “Kuya Rom!”

Noong makaharap na siya, niyakap ko siya ng napakahigpit. Inabot ko ng isa kong kamay ang kanyang ulo at hinila ito palapit sa mukha ko. Bahagya naman siyang yumuko at noong maglapat na ang aming mukha, hinalikan ko ang bibig niya. Hindi siya pumalag at ginantihan din niya ang halik ko. Naghalikan kami sa gitna ng maraming tao, walang pakialam sa maaring sabihin o isipin nila. Mainit, mapusok, nag-aalab. Iyon ang pinakamemorableng halik na hindi ko maiwaglit-waglit sa isip sa buong buhay ko.

“Tol… I love you. Tandaan mo palagi iyan. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko.” Ang bulong ni Kuya Rom sa akin sabay talikod at dire-deretsong pumasok sa gate.

Noong nilingon ko ang paligid ko, nagtitinginan naman ang mga tao sa akin. Alam ko, marumi ang mga isip nila. Ngunit wala na akong pakialam. Ang nangingibabaw sa isip ko ay matinding lungkot sa paglisan ni Kuya Rom.

Habang naglakad si Kuya Rom papasok na sa gate, mistulang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit na naramdaman at nakapatong sa mga balkat ko ang buong mundo sa bigat nito. Sinundan ng mga tingin ko ang paglalakad niya at noong nilingon niya ako at kinamayan bago siya pumasok doon, hindi ko na napigilan ang sariling humagulgol.

Nasa ganoon akong katinding lungkot at pag-iiyak noong magulat ako sa sigaw ng dalawang babae, “Romwel! Romwellllll!!!”

Ngunit hindi na narinig ito ni Kuya Romwel na tuluyan nang nakapasok sa check in area. Tiningnan kong maigi ang dalawa. Hindi ko sila kilala. Magaganda at mukhang mga estudynte pa.

“Siguro ay mga tagahanga lang niya.” Ang nasabi ko na lang sa sarili. At hindi ko na inalam pa kung sino ang dalawang babaeng iyon.

Hindi kaagad ako umalis ng airport. Alam ko kasing may 2 oras pa bago lilipad ang flight nila ni Kuya Rom at shane. Bagamat alam kong naghihintay ang mga magulang ko sa sasakyan, nanatiling nakatayo lang ako sa may gate kung saan pumasok si Kuya Romwel at Shane, patuloy na umiiyak, patuloy na inuukit sa isipan ang huling eksena kung saan ako nilingon at kinamatyan ni Kuya Romwel sa gate na iyon.

Aalis na sana ako sa lugar na iyon noong mula sa speaker ng airport, “Mr. Jason Iglesias, please approach gate number 5. To gate number 5 please Mr. Iglesias!”

Nanlaki bigla ang mga mata ko, hindi makapaniwala sa narinig. Noong tiningnan ko ang gate kung saan pumasok ni Kuya Romwel, “Ito nga ang gate na tinutukoy!”

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [19]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [19]

FRIDAY, APRIL 9, 2010

-----------------------------

Lumabas si Kuya Rom sa kuwarto ko na hindi na man lang ako kiniss. Marahil ay masakit din iyon sa kalooban niya ngunit tinatagan lang niya ang loob at pinanindigan ang nasa isip na turuan akong masanay sa ganoong pakikitungo.

Buong magdamag na hindi ako nakatulog. Nasanay na kasi akong nasa tabi ko si Kuya Rom at kayakap ko, ka-wentuhan, kaharutan bago matulog. Alam ko, masakit din ang kalooban niya sa mga nangyayari ngunit ewan. Marahil ay talagang matatag lang ang loob niya.

Kinabukasan, sabay-sabay kaming lahat na nag-almusal. Magkaharap kami ni Kuya Rom ngunit wala kaming kibuan. Para kaming hindi magkakakilala. Pansin ko sa mga mata niya na hindi rin ito nakatulog nang maayos.

Nasa kalagitnaan kami ng almusal noong binasag niya ang katahimikan. “Balak ko pong magpunta ng Canada Pa… Ma… tutulungan ako ni Shane at doon ako magtrabaho sa kumpanya nila. Nag-usap na rin no po kami sa phone kagabi.”

Bigalang napatingin si papa kay Kuya Rom, bakat sa mukha ang pagkabigla. “Bakit pumasok sa isip mo iyan? Ano ba ang plano mo?”

“Mas maganda na po sigurong doon ko na lang hahanapin ang swerte ko…”

Pansin ko naman ang biglang paglungkot ng mukha ni mama. At ramdam ko din na nalungkot si papa, hindi lang niya ipinahalata ito. Marahil ay naisip niyang kung aalis si Kuya Rom, ay baka hindi na babalik pa ito. “Dahil ba iyan sa pagbabawal ko sa inyong dalawa ni Jason na magsama o mag-usap?” tanong uli ni papa.

“O-opo…” ang may pa-aalangang pag-amin ni Kuya Rom na nanatiling nakayuko at ibinaling ang tingin sa akin nang hindi natinag sa pagkayuko.

Mistulang piniga naman ang puso ko sa nakakaawang anyo ni Kuya Rom. Nagmamakaawa ang mga mata niya, nakikipag-usap. Pakiramdam ko ay gusto niya akong lapitan, yakapin, suyuin. Ngunit sa tingin na lang niya ito pwedeng ipadama. Nagtinginan kami ng palihim.

“Mas mabuti na po sigurong sa ganitong nasa malayo ako upang siguradong hindi namin masuway ang utos ninyo” dagdag ni Kuya Rom.

“Bakit ba Romwel? Ang sambit ni papa, ang boses ay tumaas. “Napakabigat ba na bagay ang hiniling ko upang magawa mo ang desisyon na iyan?” tanong ni papa sa kanya, ipinahiwatig na tutol siya sa pag-alis ni Kuya Rom.

“Opo… malaking bagay po”

“Malaking bagay? O, come on Romwel. Grow up! Kung ikaw kaya ang nasa lugar ko at nakita mo ang dalawa mong anak na may ginawang… ugh!” bahagyang napatigil si papa, hindi nakayanang sabihin ang nasaksihang ginawa namin ni Kuya Rom. “Ano ba ang gagawin mo? Kung ibang tao lang ako, baka ipinabugbog na kita, o ipina-salvage, o ba ipinakulong. Ngunit hindi ko ginawa iyan, Romwel bagamat na-disappoint ako sa iyo sa nakita ko. Ito ay dahil naintindihan ko na mga bata pa kayo… mapusok at mapangahas. Nilawakan ko ang pang-unawa ko sa inyo. At mataas ang expectation ko, malaki ang plano ko para sa iyo - na sana, isang araw ay ikaw tatayong lider ng pamilyang ito. Matatanda na kami ng mama mo, at si Jason ay wala pa sa tamang edad at experience… At nakita ko sa iyo ang lahat ng magandang kalidad. Pinangarap kong magkaroon ng mga anak na lalaki, Romwel na siyang maglaganap sa mga ‘Iglesias’, magpatuloy sa pagpapatakbo ng mga lupain na minana ko pa sa mga kanuno-nunuan ko.”

“Naintindihan ko naman po iyon eh…”

“Ganoon naman pala. E bakit ka pa aalis? Napakalaking paghihirap ba para sa iyo ang kagustuhan kong magiging tama ang lahat sa pamilyang ito? Gawin mo lang naman ang pagiging kuya mo kay Jason at tulungan mo na rin kami dito ng mama mo. Matatanda na kami Romwel. Kapag may nangyari sa amin habang wala ka, maaatim mo ba ito?”

Hindi nakakibo si Kuya Romwel. Pakiramdam ko naman ay tumagos sa puso ko ang paliwanag ni papa, medyo nagliwanag ng kaunti ang isip ko sa sinabi niya.

Tahimik.

“Mahal ko po si Jason pa, higit pa po sa kapatid...” ang biglang nasambit ni Kuya Rom, ang boses ay halos mag-crack.

Pakiwari ko ay may biglang sumabog na bomba sa gitna ng hapag kainan. Si mama ay napatakip sa bibig, hindi makapaniwala sa narinig. Hindi ko lubusang maipaliwanag ang tunay na naramdaman sa pagsiwalat ni Kuya ng aming sikreto. Nainis dahil sinabi niyang mahal niya ako ngunit feeling proud dindahil sa kabila ng lahat, walang takot niyang sinabi sa mga magulang ko ang naramdaman niya para sa akin, hindi alintanang sa pagbunyag niyang iyon ay maaring sumiklab muli ang galit ni papa.

“Pakiulit nga ang sinabi mo?” Ang tanong uli ni papa sa kanya, gustong makasiguro sa narinig.

Ngunit nag butt-in ako, ipinaramdam kay Kuya Rom na pinanindigan ko rin ang naramdaman ko para sa kanya sa harap ng mga magulang ko. “Mahal ko rin po si Kuya Rom pa! At nagmahalan po kami!”

Alam ko gulat na gulat din si mama sa narinig. Ibinaling ng papa ko ang mga tingin niya sa akin, kitang-kita ko ang pamumula ng mukha niya. “What???! Shut up Jason! Hindi mo alam ang pinagsasabi mo! Anong nalalaman mo sa pag-ibig? Wala ka pa sa tamang edad!” ang nasambit niya sabay tingin kay mama na hindi rin malaman ang gagawin o sasabihin. “Hindi ka na nahiya sa sarili mo? Hndi ka na naawa sa amin ng mama mo?” ang galit na tanong ni papa sa akin.

Ano pa nga ba ang isasagot ko; wala. Gusto ko mang mangatwiran na hindi ko kagustuhan ang isinisigaw ng puso, hindi rin ko ito maaring sabihin sa gitna ng init ng ulo ni papa. Kapag nasa ganoong galit kasi siya, mahirap siyang kontrahin dahil lalo lang itong magpalalala sa sitwasyon. Yumuko na lang ako at tumahimik.

“K-kaya nga po aalis na lang ako para po walang madamay at hindi po magugulo ang pamilyang ito. Ito lang po ang naisip kong solusyon.” Ang pag butt-in ni Kuya Rom.

“Arrgggggghhhhh!” ang sambit ni papa ang dalawang kamay ay itinakip sa mukha, halatang naguguluhan. “Aatakehin ako sa puso nito! Gusto niyo na yata akong mamatay!”

Tahimik. Lahat kami ay hindi makapagsalita.

“Gaano ka ba katagal doon?” tanong ni papa kay Kuya Rom.

“Pinakamatagal na po ang dalawang taon pa… gusto ko lang pong mag-isip-isip. At kung papayag po kayo, babalik din ako dito sa pamilyang ito...” Paliwanag ni Kuya Rom.

Hindi nakasagot kaagad si papa, mistulang inanalyze-ang sinabi ni Kuya Rom. Maya-maya, nag tone down ang boses. “Ano pa nga ba ang magagawa ko?” Ang naisagot niya na tila nahimasmasan. “Pero tandaan mo ito, Romwel… kapag may nangyari sa amin ng mama mo na wala ka dito, kasalanan mo ang lahat nang ito” dagdag ni papa, pangongonsyensya kay Kuya Rom.

“Hindi po mangyari ang ganyan pa. Hindi ko papayagang may mangyaring hindi maganda sa inyo ni mama. Kayo na lang po ang natirang pamilya ko…”

Sa takbo ng pag-uusap nilang iyon ni papa at Kuya Romwel, ramdam kong nagkaintindihan sila sa solusyon at desisyon ni Kuya Rom na siya’y aalis. Ngunit para sa akin, ito ay napakabigat. Hindi ito kayang tanggapin ng kalooban ko. Ayokong lumayo si Kuya Romwel. Ayokong tuluyang siyang mawalay sa akin. Dahil kapag nangyari ang ganoon, alam kong maaarign hindi na siya babalik o kaya ay mahanap na siyan iba. Sumisigaw ang isip ko sa pagtutol.

At namalayan ko na lang na tumulo ang mga luha ko. Tumayo ako, “Excuse me!” ang sambit ko sabay takbo patungo sa kuwarto ko, ang mga kamay ay pahid-pahid ang mga luhang dumaloy sa pisngi.

Nagmukmok ako sa kwarto. Maya-maya, pinuntahan ako ni mama. Nakatayo lang siya sa may pintuan at tinitingnan ako. “Galit ka ba sa akin ma…?” ang tanong ko habang pahid-pahid ko ang mga luhang patuloy na dumaloy sa aking pisngi.

Lumapit si mama sa kama, naupo sa gilid nito at niyakap ako. “Hindi Jason… naintindihan kita”

At sa narinig, hindi ko na napigilan pa ang paghagulgol sa mga bisig niya. “Bakit ganito ma? Bakit mahal ko si Kuya Rom? At bakit kailangan naming magkalayo?”

Hinaplos-haplos naman ni mama ang likod ko. “Jason… umiyak ka lang nang umiyak, ok lang iyan. Ipalabas mo ang lahat ng mga hinanakit mo. Nandito lang ako. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit mahal mo si Kuya Rom mo nang higit pa sa kapatid pero bata ka pa, anak. Pilitin mong labanan ang sariling emosyon. Kung tunay mang pagmamahal nga iyang naramdaman mo ngayon o bahagi lang iyan sa proseso ng iyong pagmamature, isipin mo palagi na ang mundo mo ay hindi lang dapat umiikot sa iisang tao o sa kung sino man ang itinibok ng puso mo. Buksan mo ang iyong mundo at lawakan ang iyong pang-unawa, intindihin ang kalagayan ng iba pang mga taong nagmamahal sa iyo. Si Kuya Rom mo, intindihin mo siya at bigyan ng space. Si papa mo, intindihin mo ang kanyang naramdaman bilang ama na nagmamahal din sa iyo. Ako… bilang ina na nababalisa din kapag may naramdaman kang hindi maganda. May sakit sa puso ang papa mo. Hahayaan mo bang mawala ang papa mo o atakehin dahil sa kagustuhan mong makapiling si Kuya Romwel mo? At ako, masakitin na rin… at nalulungkot kapag nakikita kang ganyan.”

Tila nahimasmasan naman ako sa paliwanag ni mama sa akin. “Ma… hindi ko alam ang gagawin ko.”

“Basta anak, turuan mo ang sariling tanggapin ang lahat. Palawakin mo ang iyong pang-unawa. Isipin mo na hindi lahat ng mga pangyayari sa mundong ito, kasama na ang ating mga nararamdaman ay alam natin ang dahilan. Minsan malalaman na lang natin ang dahilan nito kapag nalampasan na natin ang lahat, at natutu tayo sa mga leksyon nito. Pero sa ngayon, hindi pa natin masabi. Basta, lakasan mo lang ang loob mo. Lahat ng tao ay dumadaan sa mga pagsubok. Ang iba nga d’yan ay mas matindi pa kaysa naranasan mo. Alam kong mahirap para sa iyo ngayon pero ok lng ang umiyak, ok lang ang i-unload mo ang lahat ng mga hinanakit mo, nandito lang ako anak.”

“Salamat ma…” ang nasabi ko.

“Bakit di mo dalhin mo dito ang mga kaibigan mo. Mag-jamming kayo dito sa bahay, mag-party kayo... para malimutan mo ang mga hinanakit mo, walang problema.”

At iyon nga ang ginawa ko. Kinabukasan, nagpa-party ako. Mga dati kong kasamahan sa team kasama na rin si Kuya Paul Jake. Sa kwarto ko kami nag jamming dahil nandoon ang music corner ko at videoke system. Dahil pinagbawalan nga kaming magsama ni Kuya Rom, hinahanap nila ito. Ang sagot ko na lang ay nasa bukid siya at may ipinagawa si papa sa kanya kahit na ang totoo, hindi ko rin alam kung saan siya nagpunta o ano ang ibinigay sa kanyang assignment ni papa. Ayaw kasing magsalita ng mga katulong namin kapag tinatanong ko. Bilin daw iyon ni papa. Naniwala naman ang mga kaibigan kong may lakad nga si Kuya Rom. Niloloko nga nila ako na kung pwede ba daw na lahat sila ay magpaampon na rin sa mga magulang ko. Tawanan.

Ngunit si Kuya Paul Jake ang nakakaamoy na may hindi magandang nangyari sa amin ni Kuya Rom. Habang nagkakantahan ang mga ka-tropa ko, ikinikwento ko sa kanya ang lahat. At ang nasabi lang niya ay na sang-ayon siya sa sinabi ng mama ko.

Ngunit may isang sikreto ding ibinunyag si Kuya Paul Jake sa akin na siyang lalong nagpatindi sa bigat na dinadala ng kalooban ko. Nakita daw niya si Kuya Romwel sa syudad at kasama ang dating girlfriend na ang pangalan ay si Kris. Nakita ko na ang babaeng iyon noong sinundo niya si Kuya romwel sa Athletic meet sa karatig-bayan. Maganda ito, matangkad, pang-modelo ang porma. At napansin daw ni Kuya Paul Jake na sobrang sweet ang dalawa. Ang masaklap, parang galing daw ang sinasakyan nilang taxi sa isang motel.

Syempre, hindi ko na naman maiwasan ang hindi mapaiyak sa narinig na balita. Ansakit kaya. Pagkatapos niyang sabihing lalayo na siya, atsaka pa iyong nalaman ko din na nagkabalikan na naman sila ng girlfriend niya. Naisip ko tuloy kung sinadya ba niya akong saktan upang magalit ako sa kanya at hindi na maghahabol pa o talagang ayaw na niya sa akin. Parang sobra-sobra na kasi ang sakit na naramdaman ko at parang hindi ko na makayanan ang mga ito.

Kaya sa kabila nang ginawa kong pag-aliw sa sarili at pag-iimbita sa mga kaibigan sa bahay, hindi pa rin mapawi-pawi ang sobrang sakit na aking naramdaman. Araw-araw sa kainan ko lang naikikita si Kuya Rom, kasama sina mama at papa. At hindi kami nagkikibuan. Puro palihim na tingin lang. Para bang mga tao kaming hindi magkakakilala, nagkakahiyaan, ngunit may kinikimkim para sa isa’t-isa. Kapag nahuli ko siyang tinitingnan ako, bigla siyang yuyuko. At kapag ako naman ang nahuli niyang tumitingin sa kanya, parang hindi ko rin kayang salubungin ang mga tingin niya. Hirap. Grabe. Hindi ko rin alam ang kung ano man ang laman ng isip niya… Minsan tuloy di maiwasang maitanong sa sarili kung mahal pa ba niya talaga ako...

Isang linggo, dalawang linggo, tatlong linggo, isang buwan ang nakaraan, ganoon pa rin ang setup namin. Wala akong alam kung saan at ano ang mga ginagawa niya. Bagamat nakakasama ko siya sa hapag kainan kasama sina mama at papa, wala naman kaming imikan, puro lang nakawan ng tingin.

Isang gabi habang nagmumukmok ako sa kwarto, pumasok si mama. “Jason, may sasabihin ako sa iyo.”

“Ano iyon ma?” sagot ko.

“Sa makalawa na ang alis ni Kuya Romwel mo patungong Canada…”

Mistula naman akong natamaan ng kidlat sa narinig at biglang umiyak at humagulgol na. “Maaaaaaaaa! Ansakit po!”

“Kaya nga kinausap ko ang papa mo na kung maari ay pagbigyan kayong makapag-usap at makapag-bonding kahit nitong nalalabing 2 araw na lang na nadito si Kuya Rom mo. At pumayag naman siya. Kaya nandito si Kuya Romwel mo” ang sabi ni mama. “Romwel! Pasok ka na!” ang sigaw ni mama nakaharap sa may pintuan.

Nong bumukas ang pinto, bumulaga sa paningin ko si Kuya Romwel.

“O sige, bahala na kayo rito… aalis na muna ako” ang pagpaalam ni mama na dumeretsong lumabas at isinara ang pinto.

Hindi ko lubos maisalarawan ang sobrang saya noong makita si Kuya Romwel na nakatayo sa harap ng pintuan at nakatingin sa akin. Bagamat masakit din ang loob ko sa nalaman na sweet na uli sila noong girlfriend niyang si Kris, nanaig pa rin ang pagnanais kong mayakap siya at mahalikan. Bagong paligo, suot ang bago at puting sweatshirt na may stripes na blue, naka-faded jeans… bagay na bagay sa kanya na mistula siyang isang modelo o artistang tingnan. Walang ipinagbago ang ganda ng hubog ng kanyang katawan. Nandoon pa rin ang maganda at nakakabighani niyang mga mata. Ngunit ang buhok niya ay noon ko lang napansin; pinahaba pala niya ito na lalo namang nagpatingkad sa taglay niyang maganda at flawless na mukha.

Tatakbo na sana ako upang salubungin siya ng yakap at halik ngunit hindi pa man ako nakabalikwas sa kama, bigla na lang itong dumeretso sa sofa ng music corner ng kwarto ko at naupo doon. Tinitigan kong maigi ang mukha niya. Pansin ko ang lungkot na ipinamalas nito.

Hindi ko maiwasang hindi malito sa ipinakita niyang kilos. At dahil dito, tila tinablan ako ng kung anong hiya o pagtatampo, nagtatanong sa sarili kung siya pa rin ba ang kuya ko na mahal ako, o may nagbago na sa kanya, dahil sa sinabi sa akin ni Kuya Paul Jake. At dahil sa pagtatagpi-tagpi ko sa kwento at sa nakita ko sa kanya, parang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit, sama ng loob at awa sa sarili. Dali-dali kong hinablot ang kumot at doon, umiyak nang umiyak upang hindi niya mahalata.

Nanatili akong nakahiga, nagtakip ng kumot, at bagamat umiiyak, ang mga tenga ko naman ay nakikinig sa sa mga kaluskos sa kwarto, kasama na sa mga kantang pinapatugtog niya sa component system.

Nakaraan ang 30 minuto at nanatili pa rin kami sa kani-kaniyang pwesto; ako nakahiga sa kama, nagmamanman sa bawat galaw niya at siya, nakaupo lang sa sofa, nanonood ng tv na tila malalim ang iniisip o baga naghintay ng kung anong darating.

Maya-maya, narinig ko na lang na pinatugtog niya ng malakas ang paborito naming kanta. Ewan kung pinatugtog niya iyon upang iparinig iyon sa akin o sadyang gusto lang niyang marinig iyon.

“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me

There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me

Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home back to me...”

Pinakinggan kong maigi ang bawat kataga ng kanta at isiniksik sa utak ko ang mensahe nito na akma sa amin, sa kalagayan namin, sa mga nangyayari sa amin.

Hindi ko na napigilan pa ang sarili. Bumalikwas ako sa higaan at tinumbok ang sofa kung saan siya nakaupo. Umupo na rin ako sa tabi niya. Parang wala lang sa kanya ang ginawa kong iyon. Nakayuko siya, takip-takip sa mukha ang isang kamay na tila natutulog o ano.

Kahit na nakaupo na ako doon, wala pa rin siyang imik. Mistulang hindi niya napansin ang pagtabi ko sa kanya o sadyang ayaw lang niya akong pansinin.

Hindi na ako nakatiis pa at ang nasambit ko, “K-kuya, nandito pa ang singsing mo sa daliri ko…” sabay abot sa kamay ko kung saan nandoon ang daliri na nakasukbit ang singsing niya…

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [18]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [18]

FRIDAY, APRIL 2, 2010

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike

Author's Note:

I would like to give a special mention dito sa episode na to ang mga followers ko sa blogsite ko na to (in no particular order): jason, dennis, nashdane, stanley, mariz, neil, jett, alimuom, at marr d. salamat po ng marami. Kahit di ako minsan nakakasagot sa comments ninyo, but nababasa ko iyon at na-appreciate ko ang pagparegister ninyo as followers ng blog ko. TC!

-----------------------------

Sa gabing iyon, muli naming pinagsaluhan ang tamis ng aming pagmamahalan. Mas mainit, mas nag-aalab kaysa nauna naming pagniniig. At masasabi kong nasa ibang level na rin ang pagsisiping namin. Sa pagkakataong iyon, ibang klaseng pagpapaligaya naman ang itinuro sa akin ni Kuya Rom. Sa kalagitnaan ng init na aming tinatamasa, biglang lumabas sa mga bibig niya ang, “Tol... ipapasok ko sa iyo.”

May bahid na takot man ang marinig iyon sa kanya, hindi naman ako lantarang umayaw. Naisip ko na kapag mahal mo ang tao, ibibigay mo sa kanya ang kung ano man ang gusto niya na kaya mong ibigay. “K-kuya, hindi ko pa naranasan ang ganoon. B-baka masakit po, parang hindi ko kaya... anlaki pa naman niyan!” tukoy ko sa ari niya.

“Dahan-dahanin ko lang tol... please? Libog na libog na ako e.”

At dahil sa sobrang libog ko na rin, hindi ko na magawang tanggihan pa ang kagustuhan ni Kuya Rom. Habang hinagod niya ng halik ang aking bibig, leeg at kinagat-kagat ang tila butil sa ilalim ng aking utong, ipinasok naman ang isang daliri niya sa butas ng aking likuran matapos lagyan ito ng pampadulas.

“Ahhhhhhhh!” Ang ungol ko habang kinakalikot ng daliri niya ang kaloob-looban noon. Hindi ko maipaliwanag ang magkahalong kiliti sa ginagawa ng bibig niya sa katawan ko at sa daliri niya sa ilalim ng aking butas. At habang inilabas-masok niya ito, hindi ako makgandaugaga paghalinghing. “Ahhhhhh, ahhhhh, ahhhhhh!”

“Masarap ba tol? Masarap ba?” Ang tanong niyang sinabayan din ng ungol.

“O-opo kuya. Masarap po…” ang sagot ko.

Maya-maya, pinahiga niya akong nakatihaya sa kama at itinaas ang mga paa, ipinatong ang mga ito sa kanyang mga balikat. Pagkatapos lagyan ng pamapadulas ang tigas na tigas at ga-kabayo sa laki niyang pagkalalaki, itinuon niya ito sa butas ng aking likuran.

“K-kuya, dahan-dahan lang po... masakit!” ang sambit ko noong naramdaman kong pwersahan niyang idiniin ang ari niya sa lagusan ng butas ko.

“Relax ka lang tol... mabilis lang ito. Dahan-dahanin ko lang.”

“D-dahan-dahan lang Kuya...” Sagot ko, kagat-kagat ang sariling labi.

Dahan-dahan nga niyang ibinaon ang kanyang sandata. Dahil sa sobrang kipot pa ng aking likuran, naka-ilang ulit din niyang pinilit na mapasok ito. Kitang-kita kong pinapawisan na siya ngunit hindi pa rin maipasok iyon at ngingiwi-ngiwi naman ako kapag nakatutuko na doon at dinidiin niya. “K-uya, wag na lang po. Hindi ko yata kaya.” Ang nasabi ko noong mapansing hirap na hirap na kaming dalawa sa kahit anong posisyon ang gagawin namin. Nand’yan yung lalagyan niya ng unan ang may parteng puwetan ko, nand’yan iyong patuwarin niya ako…

Ngunit tila naalipin na si Kuya sa kamunduhan. Pagkatapos ng ilang minuto, nakapasok din ang ulo ng ari niya sa butas ko. Sobrang sakit ang naramdaman ko. Tila napupunit ang buo kong lukuran at ang kaloob-looban nito. “Arrgggggggg! Kuya, ansakittttttttt! Arrgghhhhhhh!” ang pigil kong pagsigaw, ang mukha ay hindi ma-drowing sa tindi ng sakit.

“Rrelax ka lang tol.” Ang sabi niya habang inihinto ang pagdiin ng kanyang harapan sa butas ko, hinayaang nakapasok ang halos kalahati ng katawan ng kanyang tirik na tirik na ari.

Pakiramdam ko naman ay nagdurugo ang pwet ko sa sobrang sakit. Ang mukha ko ay nakangiwing nagmamakaawa habang tila matanggal na ang sariling labi sa lakas ng pagkakagat ko nito. Pilit namang inabot ng mga labi ni kuya ang leeg ko at hinahalik-halkian ito, tila nagdedeliryo. “Tolllllll, ansaraaapp.” At noong kinagat-kagat at sinipsip-sipsip na naman niya ang utong ko, mistulang nalimutan ko na ang sakit na dulot nang bahagyang pagkapasok ng ari niya sa likuran ko.

Noong makitang tila nasasarapan na naman ako, itunuloy na naman ni Kuya ang pagdiin ng ari niya hangngang sa makapasok na ang buong katawan nito sa kaloob-looban. “Arrrgggggggg! Ansakit kuya! Ansakitttttt poooooo!!!!!” sigaw ko.

Ngunit naalipin na ng kamunduhan si Kuya Rom at hindi na niya napansin pa ang daing ko. “Tol... sandali lang to, tol.” Ang sambit niya habang umuulos na nakasampa sa akin. “Ansarap mo tol! Tol... tol... tol... Ahhhhh! Ahhhhh! I love you tol... ansarap!” ang narinig kong magkahalong ungol at banggit niya sa pangalan ko.

Wala na akong magawa pa kungdi ang tiisin ang matinding sakit sa patuloy niyang pag-ulos. Hanggang sa naramdaman kong tila lalong lumalaki pa ang ari niyang nakabaon sa likuran ko at binilisan nang binilisan ang pagbayo, idiniin ng husto ang pagpasok ng ari niya. “Tol... lalabasan na ako tol. And’yan na ako tollllllll. Ahhhhhhhh! Ahhhhhhhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhhh! Tollllllllllllllll” ang sambit niya. Hanggang sa ang narinig ko na lang sa kanya ay ang mabilis at habol-habol niyang paghinga.

Noong mahimasmasan na, dahan-dahan niyang hinugot ang pagkalalaki niya sa ilalim ng butas ko. Sobrang hapdi ang naramdaman ko. “Argggh!” ang nasambit ko. Hindi ako halos makakilos sa sobrang kirot. Noong tiningnan ko ang beedsheet, may bakat ng mga dugo ito.

Humiga siya sa gilid ko at tumagilid, niyakap ako. “Sorry tol... Sobrang na-miss lang kita, at atat na atat talaga ako sa iyo. Salamat at pinagbigyan mo ako.” Ang sabi ni Kuya Rom sabay halik niya sa bibig ko. Naghalikan kami. Inabot ng isa niyang kamay ang ari ko at nilaro-laro ito hanggan sa tumigas. Binati niya ito habang patuloy niya akong hinahalikan sa bibig, sa leeg, sa dibdib... hanggang sa naramdaman ko na lang na tila marating ko na ang sukdulan. “Ahhhhh! Kuya, lalabasan na ako! Ahhhhhhh!” sambit ko, sinambunutan ng malakas ang buhok ni Kuya Rom na nagpaubaya na lang sa ginawa ko sa kanya. At pumulandit ang dagta ko sa dibdib, pati na rin sa mukha ni Kuya Rom. Naghalikan uli kami, pinaglalaruan ng mga dila namin ang katas na galing sa ari ko. Hanggang sa unti-unting humupa ang init na naramdaman ng aming mga katawan.

Maya-maya, bumalikwas ako sa higaan at tinungo ang shower. Noong maupo ako sa inodoro at umire, Sobrang hapdi pa rin ang naramdaman ko. Tiningnan ko ang laman ng inodoro. Magkahalong dagta ni Kuya Rom at dugo ang naghalo sa tubig na lumabas galing sa aking likuran.

Hindi ko lubos maipaliwanag ang naramdaman. Masaya na napagbigyan ko ang mahal kong Kuya at masakit dahil natatakot na baka hahanap-hanapin ko ang ganoon at tuluyan na akong maalipin sa isang damdaming hindi ko alam kung kaya bang tanggapin ng aking mga magulang.

Noong bumalik na ako sa kama, nakahiga pa rin si Kuya Rom, bakat sa mukha ang abot-langit na saya. Humiga ako sa tabi niya. Tumagilid siya paharap sa akin at hinalikan ako sa bibig. “Mwah! Sarap talaga ng bunso ko!” sambit niya.

Hindi ako sumagot. Naglalaro sa isip ang eksenang nangyari, ang ibang level na pagtatalik na namagitan sa amin sa gabing iyon.

Maya-maya naitanong ko ang tungkol sa kanila ni Shane. “T-too bang boyfriend mo si Shane?”

“Hindi ah… sinet-up ka lang namin upang umamin ka…” ang agad niyang sagot.

“Waaahhhhh!” ang pag-react ko, nagulat sa sinabi niya. “Set-up lang?”

“Ang totoo niyan, isang philantropist si Shane at ang mga magulang niya. Iyon bang mahilig sa kawang-gawa, tumutulong sa mga taong nangangailangan. Ganyan ang pamilya ni Shane. At dahil milyonaryo, hindi mahirap sa kanila ang gumastos para sa mga taong gusto nilang tulungan. Noong isinugod ko sa ospital ang inay, walang-wala akong pera. May isang duktor na naawa sa kalagayan naming mag-ina at ini-refer niya kami kay Shane na nagkatong nandito din sa Pinas. Pabalik-balik na lang kasi siya dito dahil sa kanyang projects sa mga mahihirap. Sinubukan kong tawagan siya. At laking pasalamat ko noong pinuntahan niya agad ako sa ospital…”

“E… paano mo na-open sa kanyang i-set up ako? At bakit”

“Noong magkausap kami ni Shane, nagmungkahe siyang isama niya ako sa Canada. Marahil ay naawa siya sa kalagayan ko o baka rin ay may iba siyang plano. Alam ko, may gusto din siya sa akin. At kapag sumama ako sa kanya, nakikinita kong may ibang patutunguhan ang lahat. Nabanggit niya kasi na may partner siya sa Canada, kasal sila ngunit nagkalabuan na at nagpaparinig na single na siya at available. Syempre, iba ang kaagad ang sumiksik sa isip ko. Malaki ang utang na loob ko sa kanya at nagpaparinig pa sa akin ng ganoon, bagamat wala naman siyang lantarang sinabi. Ngunit, ewan… bigla kitang naisip noong binanggit niya ang indecent proposal niyang iyon. At ang naisagot ko na lang sa kanya ay pag-isipan ko...”

“At…?”

“Iyon… nasabi ko rin sa kanya ang tungkol sa iyo. At napagdesisyonan ko na kapag inamin mong mahal mo ako, hindi na ako sasama sa kanya. Ngunit kapag wala ka namang inamin na mahal mo ako, sasama na ako sa kanya. At iyon ang napagkasunduan namin. Kaya naisipan naming I setup ka. Alam mo naman ang ugali ng mga kagaya ni Shane, sport lang sila.” Sabay tawa. “Kaya, hayun umalis si Shane na mag-isa. Pero babalik din iyon sa isang buwan. Aayusin lang niya ang legal separation nila ng partner niya at babalik uli siya dito upang maghanap ng isang makakasamang Pinoy, dahil Pinoy daw ang type niya.” paliwanang niya. “Kaw ha… kunyari ka pa, mahal mo naman pala ako!” pahabol pa niya.

“Kuya… naman eh! Dina-drama nyo lang ako.” Ang nasabi ko na lang.

“Hirap mo kasing umamin e…” sabi niya.

“E… paano kasi, wala ka namang sinabing mahal mo ako! Alangan namang ipangalandrakan kong mahal kita samantalang andami mo pang babae.”

“E, binigyan ka nga ng singsin eh. Hindi pa ba sapat iyon? Hindi mo ba naaamoy?”

“Wala kayang amoy iyong singsing..” biro ko.

“Ganoon? Gusto mo pangigilan kita uli?” sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti. “Hmmmm! Sarap mo talagang asarin, nakakapangigigil!”

“Sige, panggigilan mo ako at tatadyakan ko yang opera mo!” biro ko. “E, bakit pala naghalikan kayo sa ospital ni Shane? At sa harap ko pa? Tapos, nagtatawanan kaya kayo noong dali-dali akong lumabas doon”

“Kaya nga kami nagtawanan kasi hindi naman kasama iyon sa usapan na halikan niya ako e. Siyempre, nagulat ako kaya hindi ko napigilan ang sariling matawa. Biniro ko nga sa pananantsing niya eh.”

“Kaya siguro dahil nasarapan ka rin! Hindi mo man lang inisip na nasaktan ako…”

“Nasarapan? Hehe. Nagselos ba. Hmmm! Sarap talaga ng pakiramdam kapag nagseselos ang love mo!” sabay dukot niya sa panga ko at hinalikan ako sa lips. “Mwah! Kung ikaw iyong kahalikan ko, masasarapan ako. At syempre naman, inisip kita. Pero buking ka na kasi e. Kahit galit ka, alam ko ang kiliti mo. Pupuntahan lang kita dito sa bahay at konting lambing, sigurado, pawi na ang lahat ng galit mo sa akin…”

Sobrang touched naman ako sa sinabing iyon ni Kuya Rom. Tinitigan ko siya. “Mahal mo ba talaga ako Kuya?”

Tumango siya, seryosong nakatitig sa akin.

“Bakit mo ako mahal?”

“Huwag mo nang tanungin pa. Kapag nagmahal ka nang malalim, hindi mo ito kayang ipaliwanag. Kasi kapag ang pagmamahal mo ay may kaakibat na dahilan, ibig sabihin, mababaw lang ito. Kapag ang dahilan na iyan ay naglaho, maglalaho na rni ang pagmamahal mo. Kaya ang sagot ko sa tanong mo? ‘Hindi ko alam’” paliwanag niya. “Basta mahal kita. Iyon na iyon.”

Tumango na lang ako, napaisip sa sinabi niya.

“Ikaw, bakit mo ako mahal?” balik niya sa tanong ko.

“Hindi ko rin alam Kuya. Basta, ang alam ko, masaya ako kapag kasama kita…” ang nasiagot ko na lang.

“Ibig sabihin, malalim ang pagmamahal mo sa akin?”

Tumango lang ako. At naramdaman ko na lang na hinaplos niya ang pisngi ko habang tinitigan ng mapupungay niyang mga mata ang aking mukha. At muli, inangkin namin ang gabi…

Noong makalabas na ng ospital ang inay ni Kuya Rom, doon na rin siya tumira sa amin. Ang maganda pang nangyari ay nag-hire pa talaga ang mama ko ng nurse para maalagaang mabuti ang kalagayan ng inay niya.

Masaya ako dahil pakiramdam ko ay wala na akong mahihiling pa. Si Kuya Rom ay kasama ko sa sa lahat ng oras, at gabi-gabi kaming nagtatabi sa pagtulog.

Sa school, pinakiusapan din namin ang lahat niyang professor na pagbigyan si Kuya Rom at huwag i-drop sa mga subjects dahil sa hindi naman niya kagustuhan ang nangyari sa inay niya. At pinagbigyan namannila siya. Kaya, balik eskwela na naman kami at balik sa dating set-up, maliban na lang sa hindi na niya nagbo-boarding house dahil doon na siya umuuwi sa bahay namin.

Ang mga magulang ko naman ay sobrang tuwa na kasama na namin si Kuya Rom sa bahay. Ang lakas din kasi ng hatak ni Kuya Rom sa mga magulang ko. Kapag nagkasama kami niyan at nagkukwentuhan, parang ang saya-saya nila kapag kausap siya. Tawanan, biruan. Lahat kasi ng kasipagan, kabaitan, ganda ng pakikisama ay ipinakita ni Kuya Rom sa kanila. Kapag may problema ang mga magulang ko, nandyan palagi si Kuya Rom nagbo-volunteer kapag kaya niya, na siya ang bahala, siya ang gagawa… Pati sa pagluluto ng pagkain namin pinasukan na rin ni Kuya Rom, pati ang pamamalengke, paggi-general cleaning ng bahay at pag-aayos ng mga furnitures at arrangement. Kahit ang paghahardinero, paglilinis ng mga sasakyan, ginagawa din niya. Sobrang sipag ni Kuya Rom. At pati ako, natuto rin kahit papaano sa mga ginagawa niya. Kaya, sobrang hanga ang mga magulang ko sa kanya. At siguro din ay talagang likas na magkatugma ang mga panlasa nila.

At ang isa rin sa mga magagandang nangyari ay binigyan kami ng mga magulang ko ng isang kotse na siya naming ginagawang service ni Kuya Rom kahit saan kami magtungo. Syempre, si Kuya Romwel ang nagdadala gawa nang wala pa ako sa legal na edad upang magkaka-driver’s license. Pagpasok ng school, naka-kotse kami, kapag naggagala, naka-kotse. Kahit saan. Siya ang driver ko, ang bodyguard at naman, kuya, as in… hehe.

Lumipas ang isang buwan at nakabalik na si Shane galing Canada. At sa nalaman kong kabaitan niya, kinaibigan ko na rin siya. Masayang kausap si Shane. Mabait… at kapag may time kami ni Kuya Rom, isinasama namin siya sa bonding namin. Ang saya-saya.


May isang beses na nagpunta kami sa lupain namin sa bukid, sama-sama kaming nagba-bonding. Doon, ipinakilala ko si Julius kay Shane. Naging magkaibigan sila at sa tingin ko naman ay masaya si Julius. Kapag namamasyal kami sa lupain, nakaangkas kami sa kabayo, magkapares kami ni Kuya Rom ns siyang nagrerenda habang si sina Shane at Julius naman sa isang kabayo, si Julius ang nagdala habang yakap-yakap naman ng mahipit ni Shane ang katawan niya. Ngingiti-ngiti lang kami ni Kuya Rom sa kanila. Syempre, malaswa ang iniisip namin sa pagyakap ni Shane kay Julius habang si Julius naman ay nagmistulang isang inosenteng tila walang kaalam-alam sa mundo. Ewan ko din lang kung ano ang laman ng utak niya, hehe... At habang ganoon ang drama ni Shane, si Julius naman ay paminsan-minsang tumitingin sa akin, sa amin ni Kuy Rom na mistulang may ibig ipahiwatig.

Anyway, sa kabuuan, masaya kaming lahat. Pakiwari ko ay nasa akin na ang lahat at wala na akong mahihiling pa sa set-up naming iyon.

Isang linggo matapus ang gradution ni Kuya Rom, namatay ang nanay niya. Sobrang nasaktan siya na halos hindi na namin siya makausap. Syemptre, mahal na mahal niya ang kanyang nanay, sa salita niya, na iyon na lang ang “nag-iisang pamilya niya” at iniwanan pa siya. Ramdam ko ang lungkot ni Kuya Rom, ang kanyang pagkahabag sa sarili, pakiramdam na nag-iisa nalang siya sa mundo.

Pinayuhan siya ng mga magulang ko na huwag nang malungkot dahil kahit papaano, nandiyan naman kami na nagmahal, at hanadang sumuporta sa kanya, at welcome siya sa pamilya namin sa lahat ng oras. Sinabi din ng mama ko sa kanya na ang pagpanaw ng nanay niya ay ipinagkaloob ng maykapal at iyon ang plano ng nasa taas para sa kanya; na kahit papaano, dapat pa rin siyang magpasalamat dahil nakapagpahinga na ang nanay niya, atsaka naabutan at nasaksihan pa nito ang paggraduate niya sa kanyang kursong pinili.

Pagkatapos na pagkatapus mailibing ang kanyang nanay, ibinunyag ko kay Kuya Rom ang sorpresang napagdesisyonan ng aking mga magulang para sa kanya. At ang pasya nilang ito ay upang i-assure kay Kuya Rom na hindi siya pababayaan ng pamilya namin.

Nasa kuwarto kami noon nakahiga nang pareho. “Kuya… may sasabihin ako sa iyo”

“Ano iyon?” tanong niya.

“Sabi ng papa ko, aampunin ka daw namin ng legal… Kung papayag ka daw.”

Kitang-kita ko ang excitement ni Kuya Rom noong marinig ang sinabi ko. “T-talaga?”

“Oo. Maging Iglesias na rin ang family name mo kung papayag ka, pareho na tayo. Payag ka kuya?”

“Sige tol… payag ako! Tutal, wala na rin akong kamag-anak eh. Atsaka, napalaki ng utang na loob ko sa pamilya ninyo. Sino ba ang hindi matuwa na ako ay magiging legal na kapamilya niyo na.”

“Talaga Kuya? Yipeeeeeeeee!” sigaw habang nagtatalon-talon sa kama.

“Yahoooooo!!! Sigaw din niya, sinabayan ako sa pagtatalon-talon. “Tunay na kapatid na kita tol. Mwah! Mwah!” ang masaya niyang sabi.

Kaya kinabukasan, ipinalakad kaagad ng papa ko ang lahat ng mga papeles upang maging legal na kapamilya na namin si Kuya Rom. At dahil sa pera ang pinagalaw ng papa ko, wala pang isang linggo, official nang “Iglesias” ang apilyedo ni Kuya Rom. Syempre, proud na proud ako na may Kuya akong kasing guwapo, kasing tangkad, kasing bait, kasing responsable ni Kuya Rom. At sigurado ako, sobrang proud din ang mga magulang ko sa kanya.

Akala ko tuloy-tuloy na ang kaligayahan naming iyon. Ngunit isang araw habang may ginawa kami ni Kuya Rom sa kwarto, hindi pala namin nai-lock ang pinto. At habang nasa posisyon kaming umiindayog si Kuya Rom, nakatayo sa gilid ng kama at ako naman ay nakatihaya at ang dalawang paa ay nakapatong sa mga balikat niya, napupuno sa mga ungol namin ang buoung kwarto, biglang bumukas ang pinto.

“Ang papa ko!” sigaw ng utak ko. Kitang-kita ko ang pagkagulat niya, nanlaki ang mga mata, hindi makapaniwala sa nasaksihan.

Biglang tinanggal ni Kuya Rom ang ari niyang nakapasok pa sa butas ko habang dali-dali ding umalis si papa na walang pasabi at isinara ang pinto, iniwanan kaming dalawa ni Kuya Rom.

Nagkatinginan kami ni Kuya Rom. Ang mga mata ay may bahid na takot at pangamba. Dali-daling nagdamit si Kuya Rom, humiga sa kama, bakas sa mukha ang takot at matinding lungkot.

“Huwag kang mag-alala kuya... at least ngayon, alam na nila ang tungkol sa atin” ang pag-encourage ko.

“Nakakahiya tol... Pagkatapos kong maging legal na kapatid mo, heto, nabisto pa tayo... marahil ay naisip ng papa mo na inahas ko ang pamilya ninyo.”

“Huwag kang magsalita ng ganyan, kuya. Mahal ka nila di ba? Alam ko iyan.”

“Kahit na. Mali pa rin ang ginawa natin; ng ginawa ko sa iyo. Ako ang dapat na magtuwid sa iyo sa landas at nagtitiwala sila sa akin na aalagaan kita, hindi aabusuhin. Pwede nga nila akong ipakulong eh... dahil lalo na 16 ka pa lang, underage.”

“Hindi ako papayag niyan, Kuya. Kapag ipinakulong ka nila, sasama ako sa kulungan o kaya, magpakamatay ako… makikita nila. Basta, huwag ka nang mag-isip ng ganyan”

Tahimik. Maya-maya, may kumatok. Si Mama.

“Jason, Romwel... baba na kayo, naghihintay ang papa ninyo. Dinner na!” sigaw ni mama, ang boses ay tila wala namang bahid na galit.

“Susunod na po kami ma!” sagot ko, hindi na binuksan ang pinto at hindi na siya sinilip pa.

“Ok, antayin namin kayo! Dalian ninyo!”

Nagtinginan uli kami ni Kuya.

“Parang ayaw kong bumaba tol...” sabi ni Kuya Romwel

“Huwag kang mag-alala, Kuya. Kakampi mo ako. Ipaglaban kita kung sakali mang may sasabihin o gagawin ang papa ko sa iyo. Tara na baba na tayo... Harapin natin ito nang sabay para magkaalaman na.”

Sa pagpipilit ko, sumama na rin si Kuya Rom na bumaba at tumuloy sa hapag kainan.

Nakaupo na sina mama at papa sa hapag-kainan at naghintay na lang sa amin. Ramdam ko na pinag-usapan na nila ang nasaksihan ng papa ko sa ginawa namin ni KuyaRom.

Agad kaming naupo. Walang imikan. Sumasandok kami ng pagkain na tila bilang na bilang ang paggalaw dahil sa nararamdamang tensyon na namuo at nakaambang sumabog.

Nasa kalagitnaan na kami ng kainan noong. “Uhum!” ang pagpaparinig ni papa.

Bigla namang kinalampag ang dibdib ko. “Ok… this is it!” sigaw ko sa sarili.

“Romwel...” ang sabi ng papa ko inihinto ang pagsubo ng pagkain, tiningnan si Kuya Romwel. “...inampon kita dahil nakita ko sa iyo ang pagkamature at responsible mo. Hanga ako sa iyo sa maraming bagay. At nasabi ko sa sarili ko na napakaswerte ko kung isa ka sa maging anak ko... Sa pag-ampon ko sa yo, inaasahan kong alagaan mo si Jason, bigyan ng guidance, turuan ng mga bagay na makakatulong sa kanyang pagmature dahil ang anak naming iyan ay batang-isip, at spoiled. Iyan ang unang dahilan kung bakit namin napagdesisyonang ampunin ka...”

Tiningnan ko si Kuya Romwel at nakayuko lang ito, hindi kumukilos, malungkot na malungkot ang mukha na tila iiyak na at hinayaang nakalatag sa mesa ang dalawang kamay.

Nagpatuloy si papa. “Ang pangalawang dahilan kung bakit ka namin inampon ay dahil gusto ko – personal na gusto ko – na dadami ang lahi ng mga Iglesias. Nag-iisang anak ko lang si Jason. At hindi ako papayag na magiging bakla pa ito... kayong M-G-A anak ko!” ang pag-empahsize niya sa katang ‘mga anak’ na ibig sabihin ay kasama si Kuya Rom. “By hook or by crook, gusto kong magkakaapo, at gusto ko, puro mga lalaking apo na magtataguyod sa pangalang iniwanan ng tatay ko; mga lalaking siyang magpapatuloy na mamamahala sa mga lupain at hasyenda ng mga Iglesias. Sa unang dahilan, mukhang pumalpak ako sa iyo, Romwel. Nakakahiya, nanginginig ang kalamnan ko sa nasaksihan sa ginawa ninyo. You failed me miserably, you disappointed me, you disgraced me, you betrayed me. Alam mo ba iyon?” Npahinto ang papa ko, tila kumuha ng buwelo.

Nakayuko pa rin si Kuya Rom at walang kibo.

Nagpatuloy uli si papa. “At sa pangalawang dahilan, mukhang madidisappoint pa rin ako sa iyo! Sayang lang ang apelyidong ibinigay ko sa iyo... Ngunit hindi ako papayag na gawin ninyong kabulastugan ang pagiging magkapatid ninyo! At kung susuwayin pa rin niyo ang gusto ko, mabuti na sigurong umalis ka sa pamamahay ko, Romwel!” sigaw ni papa kay Kuya Rom.

Mistulang tinamaan ng kidlat si Kuya Romwel sa narinig. Hindi makakibo. Nanatiling nakayuko na mistulang estatwa. Marahil kung hindi lang pagkawalang-galang sa papa ko ang pag-walk out sa hapag-kainan ay siguradong ginawa na niya ito. Ngunit nanatili siyang nakaupo at bagamat dama ko ang naramdaman niyang hiya sa sarili. Buong tapang niyang tinanggap ang lahat nang masasakit na salita ng papa ko.

“S-sir... nanghingi po ako ng sorry. Ako po ang may kasalanan ng –“

“You don’t need to explain, Romwel. Alam kong ikaw ang may kasalanan ng lahat dahil ikaw ang nasa eksaktong edad!” ang pag-cut ni papa sa pag-expalin sana at panghingi ng tawad ni Kuya Rom.

“Hindi si Kuya Romwel pa, ako. Ako ang –“

“Shut up!” ang bulyaw ni papa, pag-cut din sa pagdepensa ko sana kay Kuya Rom.

Wala na akong magawa pa kungdi ang tumahimik. Ramdam ko naman ang pagkaawa ng mama ko kay Kuya Rom. Ngunit ramdam ko rin ang pagpanig niya sa papa ko.

“Simula ngayon, hiwalay na kayo ng Kwarto ni Jason at ayaw kong magsama pa kayo sa kahit saang lakad. At ikaw Jason, pinagbawalan na kitang makipag-usap kay Kuya Romwel mo. At ang dati mong driver ang siyang magiging driver mo uli at siyang maghahatid-sundo sa paaralan mo sa susunod na pasukan. Lahat ng mga kasambahay natin ay babantayan kayo at kapag nalaman kong nag-uusap kayo, makakatikim kayo sa akin. Ikukulong ko kayo sa kanya-kanyang kuwarto ninyo.”

Awang-awa ako kay Kuya Romwel. Alam ko, mali din naman talaga ang ginawa namin. “Pero kasalanan ba kung nagmahalan kami ni Kuya Rom?” Ang naitanong ko sa sarili. Sa puntong iyon, hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng mga luha ko, lalo na noong marinig ang huling sinabi ng papa kong hindi na niya kami papayagan ni Kuya Romwel na mag-usap at magsama pa.

Bigla akong tumayo at tumakbo papuntang kwarto ko. At doon, nag-iiyak nang nag-iiyak.

Maya-maya, kumatok ang mama ko at pumasok kasama si Kuya Romwel. “Jason, anak... nandito si Kuya Romwel mo. Pinakiusapan ko ang papa mo na makapag-usap muna kayo at kunin na rin niya ang mga gamit niya dito upang ilipat sa kuwarto sa may basement, doon na siya matutulog. 15 minuto lang ang ibinigay ng papa ninoy na mag-usap. Pagkatapos ng 15 minuto ay dapat tapos na sa pagliligpit ang Kuya mo at lalabas na siya ha?” ang wika ng mama ko. At lumabas na siya ng kwarto, iniwan kaming dalawa ni Kuya Romwel.

Agad-agad akong niyakap ng mahigpit ni Kuya Romwel at hinalikan sa labi. Noong kumalas siya, “Tol... baka iyan na ang huli kong halik sa iyo?”

“B-bakit Kuya? Pwede pa naman tayong magkita sa labas nang patago, di ba?”

“Hindi Tol... tama ang papa mo. Malaki ang tiwalang ibinigay niya sa akin. Nasira ko na ito. At ngayon, gusto kong buuin muli ang tiwalang ipinagkaloob niya sa akin.”

“A-anong ibig mong sabihin?”

“Napagdesisyonan ko tol, na tanggapin ko na lang ang alok ni Shane na pumuntang Canada...”

Mistulang gumuho naman ang mundo ko sa narinig, parang piniga ang puso sa sobrang sakit. “A-ano?!! Ang sigaw ko. “Paano na lang ako Kuyaaaa???!”

“Tama lang siguro ito upang tuluyang hindi na tayo ma-tukso sa isa’t-isa, at na maituwid natin ang mga pagkakamali natin...”

“Bakit kuya? Mali ba ang umibig? Sabihin mo kuya mali ba??? May ginawa ba tayong hindi maganda? May inagrabyado ba tayo?”

“Oo… ang mga magulang mo. Natapakan at naagrabyado natin sila.”

“Hindi kuya! Paninindigan natin ang pagmamahalan natin! Hindi ako papayag na umalis ka, hindi!” at tuluyan na akong humagulgol.

Niyakap ako ni Kuya Rom. Hinaplos-haplos ang aking likod, ang buhok, ang mukha. “Tol... huwag kang malungkot. Mahal na mahal kita. Palagi mong tandaan iyan. Ano man ang magyayari, saan man ako magpunta, palaging ikaw ang nasa puso ko.”

“Pero bakit kailangan mong umalis? Bakit hindi mo panindigan ang pagmamahal mo para sa akin?”

“Tol... kapag nagmahal ka, minsan ay kailangan mo ring masaktan upang maramdaman mo kung gaano mo kamahal ang isang tao. Hindi kailangang nand’yan siya palagi sa tabi mo. Minsan, kailangan mo ring magparaya, pagbigyan siyang tuparin ang ninanais at hangarin niya sa buhay, lumipad, lumaya, hanapin ang sarili... Dahil kapag mahal ka niya, sa bandang huli, ikaw pa rin ang hahanapin at babalikan niya.”

“Bakit kailangan mo pang lumayo? Ano ba ang gusto mong patunayan?”

“Ang maipakita ko sa papa mo na kaya kong tumayo sa sarili, maipagmamalaki niya ako, at mabibigyan ko siya sa inaasam-asam niyang mga apo... na siyang magpalaganap sa apelyido niyang ‘Iglesias’”

“Kuya.... hindi ko kayang mawala ka sa akin Kuya. Maawa ka sa akin!”

“Huwag kang mag-alala tol... Babalik ako para sa iyo” ang sabi niya, sabay kalas sa pagkakayakap ko, tinumbok ang pintuan at umalis na.

“Kuyaaaaaaaaaaa!!!!!”

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [17]

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [17]

FRIDAY, MARCH 26, 2010

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike

----------------------------

“Ba’t ka basta-bast na lang pumasok nang hindi man lang kumakatok?!” Bulyaw ko kaagad sa kanya, inunahan ko na baka sakaling madala ko sa takot.

Ngunit kalmante lang si Shane. Marahil ay kinimkim lang ang galit niya o sadyang ganyan lang talaga ang mga puti, hindi gaanong seloso. “A… magkuya nga talaga kayo no?” Sagot niya, walang bakat nag alit sa mukha niya. Noong nasa gilid na siya ng kama ni Kuya Rom, pahapyaw niya akong itinulak at hinarangan na akong makalapit pa kay Kuya Rom.

Naupo na lang ako sa gilid, ang mukha ay di maipinta sa sobrang pagka-inis habang pinagmasdan ang sunod niyang gagawin.

“Musta na ang honey ko…?” sabay sampa sa kama at yakap kay Kuya Rom at “Muuuaaaaahhhhhh!” ang paghalik niya sa lips. Pagkatapus, niyayakap-yakap niya ito at hinahaplos-haplos ang mukha ni Kuya Rom, ipinamukha sa akin ang pagka-sweet nila. “Musta na ang pakiramdam mo sweetheart? Masakit pa ba ang hiwa ng sugat…?”

“Ewwwwwww! Kadiri!” sigaw ko sa sarili. “Huwag mong daganan si Kuya Rom! Pinapatay mo iyong tao eh!” sigaw ko naman kay Shane, sabay irap.

Lumingon sa akin si Shane. “Ah… may tao pala dito. Sorry, hindi ko napansin. Ano nga ba pala ang problema mo? Naiinggit ka?” ang pang-iinis niyang sabi sabay tawa.

“Ako naiinggit? Hindi kaya... At hoy! Para malaman mo, hindi kayo bagay no? Ang tanda mo na kaya… Yukkkkk!”

“Waaahhhhh! May pa-yukkkk yukkk ka pa. At sino? Sinong bagay sa kanya? Isang mas bata ba ang bagay para kay Kuya Rom mo? Sino?” tanong niya, parinig sa sinabi ko sa kanya sa canteen na magkasintahan kami ni Kuya Romwel.

Mistulang nakalunok naman ako ng isang garapun na polvoron at bumara ang lahat ng ito sa lalamunan ko. Hindi agad ako nakapagsalita. Natulala. “E… babae ang bagay sa kanya no!” ang naisagot ko.

“Babae talaga? Hindi lalaki na kasimbata mo? Kasing-edad mo?”

“Amffff!” Sa isip ko lang, ang mga mata ay nagbabanta sa kanya ipinahiwatig na huwag subukang i-buking na sabihin ang gawa-gawang sinabi ko sa kanya tungkol sa amin ni Kuya Rom. “Babae ang sinabi ko! Hindi lalaki! Bingi ka ba?” bulyaw ko.

Ngunit hindi nagpa-intimidate ni Shane. Tumawa ito ng malakas, nang-aasar. “E, bakit sinabi mo sa akin sa canteen kanina na magkasintahan kayo ni Kuya Romwel mo? Sabi mo pa nga na binigyan ka niya ng singsing, diba? Na kulang na lang ay magpakasal kayo! Di ba iyan ang sabi mo?” ang pang-iinis niya.

Ramdam ko naman ang pamumutla ng mukha ko sa narinig, hindi agad nakasagot. Tiningnan ko si Kuya Rom na ang mga mata ay seryosong nakatutok sa akin, tila naghintay sa maari kong reaksyon at isasagot. “Totoo bang sinabi mo iyan?” ang tanong ni Kuya Rom noong hindi kaagad ako nakasagot.

Tiningnan ko uli si Shane, ang mukha ko ay nagpupuyos sa galit. “Sinungaling iyan Kuya! Huwag kang maniwala d’yan!”

“Sinungaling pala ha? Di ba sabi mo pa nga na hinahatid ka palagi ni Romwel sa bahay at palaging doon siya natutulog sa bahay ninyo at magkatabi pa kayo sa kama kapag natutulog at may ginagawa kayo?”

“Argggg! Huwag kang maniwala sa kanya Kuya!” sigaw ko.

Ngunit lalo akong ininis ni Shane. “Gusto mo, kantahin ko pa ang paborito ninyong kanta na ipinagmamalaki mo?” At kinanta nga niya ang parehong paborito naming kanta ni Kuya Rom, “Sometimes I feel like I'm all alone, wondering how, what have I done wrong…”

“Tama na yan!” sigaw ko kay Shane. “Kuya, huwag kang maniwala sa kanya. Sinungaling iyan!” baling ko naman kay Kuya Rom.

“At ang sabi mo pa nga na itinapon mo na sana ang singsing sa ilog kaso, sinisid talaga ito ni Romwel at ibinigay uli sa iyo. Waaahhhh! Sweet naman!” dugtong pa ni Shane.

Hindi ko na natiis pa ang mga patutsada ni Shane. Sa sobrang galit at hiya, dali-dali akong tumakbo palabas ng kwarto, pahid-pahid ng isa kong kamay ang mga luhang hindi ko napigilang dumaloy sa pisngi ko. Pakiramdam ko ay nagtawanan sila noong makalabas na ako sa loob ng kwarto.

Tinawag ko kaagad ang driver na simbilis naman ng kidlat na pinaandar ang sasakyan noong pagkaupo na pagka-upo ko pa lang sa tabi niya. Habang umaandar ang sasakyan, hindi ko naman mapigilan ang pag-iyak, hindi alintana ang driver na marahil ay nagtataka kung bakit. Patuloy na dumadaloy ang mga luha ko sa aking mga mata at hinayaan ko na lang ang mga itong pumatk ng pumatak sa aking damit.

Iyon ang huli naming pagkikita ni Kuya Romwel. Dahil sa pangyayaring iyon, sobrang nasaktan ako, nahiya, at inalipin ng pagkaawa sa sarili. At syempre, dahil sa sila ang magkasintahan, pakiramdam ko talaga ay pinagtatawanan nila ako at kinukutya. Sobrang sakit ang naramdaman ko dahil sa iyon na nga lang sana ang huling mga pagkakataon na makasama ko siya, at hayun, nagkaletse-letse pa ang lahat. Ang iniisip kong planong huwag bibitiw sa kanya at ipaglaban ang naramdaman ko ay biglang natabunan ng kawalang pag-asa. Feeling ko talo na talaga ako. Nagtampo rin ako ng kaunti kay Kuya Romwel kasi ni hindi ko man lang naramdamanng ipinagtanggol niya ako. Kaya nakaukit talaga sa isip ko na out of place ako, parang excess baggage na lang kumbaga. “Bakit ko isisingit ang sarili ko sa kanila? Parang sobrang ang kapal ko naman kung igigiit ko ang sarili ko sa kanila. Hayaan ko na lang sila...” ang nasabi ko na lang sa sarili.

Simula noon, pilit ko nang inaalis sa aking isipan si Kuya Romwel. Masakit, syempre, ngunit tuloy pa rin ang takbo ng mundo ko, kahit na kadalasan ay natulala na lang ako, nawawala sa concentration.

Hindi na rin ako sumali pa sa volleyball team namin. Kasi, lalo akong nasasaktan kapag nagpa-praktis at naalala ko si Kuya Rom. Nanghinayang si Kuya Paul Jake ngunit naintindihan naman niya ang kalagayan ko. Sinabi ko rin sa kanya ang lahat ng nangyari at nanghihinayang siya. Marahil ay kung hindi rin kay Kuya Paul Jake ay lalong napakahirap tanggapin ng lahat. Siya rin ang nagpayo sa akin na “Kapag mahal ko daw ang isang tao, bigyang laya ko din daw ito kapag hiningi ng pagkakataon dahil kung sadyang para sa akin ang taong ito ay kusa din itong babalik sa akin. At kung hindi naman daw ito babalik, ay huwag akong mag-alala dahil darating din daw iyong sadyang para sa akin.” Maganda ang sinabing iyon ni Kuya Paul Jake.

Pero syempre, kapag napaibig ka na kasi sa siang tao, kahit na ano pa ang napakaganda at comforting na salita ang maririnig mo, walapa ring pakialam ang puso mo. Lalo na, si Kuya Romwel. Sa kanya ako unang nakaramdam ng pagmamahal. Siya ang nagturo sa puso kong umibig. Sa kanya ko naramdamang ang isang pagmamahal, ang pag-aalaga, ang paglalambing, ang mga bagay na ni minsan ay hindi ko pa naranasan sa tanang buhay ko. Masaya ako kapag kasama siya. Sa kanya ko unang naranasan ang halik, ang pakikipagtalik… Parang may malaking kulang sa akin na siya lang ang pwedeng pumuno. At ngayong mawawala na siya, ang malaking kulang na iyon ay muli na namang naging kulang…

Magdadalawang buwan at wala pa rin kaming contact ni Kuya Romwel. Pinanindigan ko na talagang huwag siyang dalawin sa ospital. Alam ko namang maayos siya dahil nandoon ang mahal niyang si Shane kaya hindi na ang kalagayan niya ang sumisiksik sa isip ko kundi ang sariling naramdamang sakit na kapag pumunta ako ay makikita silang sweet sa isa’t-isa at iinggitin lang nils ako, o kaya’y pagkaisahang kutyain. Nalalaman ko lang ang mga kaganapan sa ospital kina papa at mama na paminsan-minsan ay bumibisita sa kanya. Napag-alaman ko ring nasa isang ospital naman ng Maynila ang mama ni Kuya Romwel dahil sa isinasagawang kidney transplant. Nagtaka nga din sila kung bakit hindi na raw ako bumibisita kay Kuya Rom. Sinasagot ko na lang na pupunta din ako isang araw.

Isang gabi, may natanggap akong text message. “Tol… ito ang bago kong number. Binigyan ako ni Shane ng cp at heto makakapagtext na ako sa iyo. Na miss kita. Bat di ka na dumalaw sa akin?”

Tumulo ang luha ko sa pagkabasa sa text na iyon. Sumisiksik na naman kasi siya sa isip ko, at bumabalik-balik na naman ang sakit na naramdamn sa pagkakaroon nila ng relasyon ni Shane at ang nakatakdang nilang paglisan. Nagtatalo ang isip ko kung sasagutin ba ang text na iyon o hayaan na lang. At nanaig ang hayaan na lang. Naisip ko kasi na dahil galing kay Shane iyong cp, siguradong binabasa nito ang mga text ko para kay Kuya Rom.

Maya-maya, nagtext uli, “Next week tol, aalis na kami papuntang Canada. Tapos na ang lahat ng requirements at may visa na ako. Minamadali ni Shane ang lahat. Nakalabas na ako ng ospital at dito kami ngayon sa Manila, sa inay.”

Lalo akong napahagulgol noong mabasa ang salitang aalis na sila. At lalong hindi ako nagreply.

Nagtext uli. “Sana tol, huwag kang magalit sa akin. Miss na miss na kita. Sana magkita pa tayo bago kami umalis…”

“Ayoko nga… masyado mo akong sinaktan. Palagi na lang ganyan… hindi na ako papayag na masaktan mo pa muli. Hanggang dito na lang dapat ang sakit na mararamdaman ko. Ito na ang huli…” bulong ko sa sarili.

Hindi na uli siya nagtext.

Dumating ang takdang araw na sinabi ni Kuya Rom na aalis sila. Umagang-umaga, may text si Kuya Rom sa akin. “Tol… alam kong natatanggap mo ang mga texts ko. Bakit ganun? Wala kang reply. Sana tol, ipakita mo man lang sa akin na may halaga ako sa iyo, na ma-miss mo rin ako. Sana kahit sa airport man lang magkita tayo kahit sa huling pagkakataon…”

“Wala nang silbi ang lahat...” ang bulong ko sa sarili. At muli, hindi na rin ako nagreply pa.

Alas 10 ng gabi, ang sinabi niyang oras ng flight nila ni Shane patungong Canada. Nasa kwarto ako, hindi dalawin ng antok. Kinuha ko ang itinagong singsing na bigay sa akin ni Kuya Rom at isinuot ito. Habang hinahaplos-haplos ko ito, pilit ko namang ibinalik sa alaala ang eksenang sinisisid niya ito sa ilog noong itinapon ko ito doon at hindi niya nilubayan ang pagsisid hanggang sa makuha niya.

Umupo ako sa gilid ng kama ko, uminum ng beer, hinayaang lumabas ang matinding lungkot na bumalot sa buong katauhan ko sa mga sandaling iyon ng kanyang paglisan. Ini-imagine ko na masaya sila ni Shane sa airport, nagtatawanan, nagkukwentuhan tungkol sa maaring gawin nila sa Canada. Tila sinaksak ng maraming beses ang aking puso sa pagkakataong iyon habang walang humpay naman ang pagdaloy ng aking mga luha.

Binuksan ko ang camera at tiningnan ang mga larawan namin ni Kuya Rom na naka-store sa sa camera ko. Inisa-isa kong pagmasdan ang mga ito at pilit na binalikan sa ala-ala ang mga pangyayari sa oras ng pagkuha ng bawat isa nito; ang masasayang harutan namin, ang mga pa-cute niyang kuha, ang mga nakakaaliw at katawa-tawang mga posing, at ang pinakapaborito kong kuha sa lahat ay iyong may ninakawan niya ako ng halik sa pisngi at kinunan niya ng nakaw iyon.

Nandoon din ang mga kuha namin sa beach na naka-swimming trunk lang siya at hunk na hunk ang porma. May close up, may nagpi-flex siya ng muscles, may nakababad sa tubig, may nakadapa sa buhanginan...

Hindi ako nakontento, tinumbok ko ang music corner at naupo sa sofa kung saan kami palaging umuupong magkatabi kapag nagsa-sound trip. Pinatugtug ko ang paborito naming kanta -

“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me

There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me

Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home back to me...”

Habang bumabakat sa isip ang kahulugan ng bawat kataga ng kanta, lalo naman akong napahagulgol, inalipin ng matinding pagkaawa sa sarili. Sumiksik sa isip na hinding-hindi na talaga maaaring mangyari pa na maging kami ni Kuya Rom. Nag-alalang sa pagharap ng bukas ay hinding-hindi na siya masisilayan pa, na tuluyan nang mawawala sa akin ang taong siyang nagpapaligaya sa akin.

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni at pag-iiyak noong may text sa cp ko. “Tol... nasgsimula nang mag-check ang flight namin. May itatanong lang ako bago ako sumakay ng eroplano. MAHAL MO BA AKO???” naka-capital letters talaga ang tanong niya.

Tila binuhusan naman ako ng malamig na tubig sa nabasa, ang kalampag ng dibdib ay mistulang nakakabingi. “Bakit? Ano pa ba ang silbi niyan kung sasagutin ko ang tanong ngunit aalis ka rin naman?!” sagot ko.

“SAGUTIN MO AKO TARANTADO KA!” ang tila nagagalit na text niya.

“BAKIT?!” sagot ko din.

“KAPAG OO ANG SAGOT MO, HINDI NA AKO TUTULOY PA! DALIII! AKO NA LANG ANG HININTAY NILA!”

E, ano pa nga ba ang magawa ko? Siya na lang daw ang hinintay eh, at syempre, dahil iyon sa sagot ko. Parang gusto ko na lang sanang sagutin na, “Di maghintay sila! Mahirap bang gawin iyan!” Hindi naman kasi talaga ako totally na nanniniwala na hindi siya tutuloy kapag oo ang sagot ko e; dahil nasa airport na sila, handa na ang lahat, maganda ang future niya doon sa Canada... Wala na siyang mahihiling pa sa piling ni Shane. At magbaback out siya basta-basta na lang dahil lang sa akin? Ngunit sa huli, nanaig pa rin ang tunay kong naramdaman, at syempre pa, kahit papaano, may excitement ding dulot iyon sa akin noong sinabi niya na hindi siya tutuloy kapag oo ang sagot ko. At umaatikabong “OO! Mahal Kita Kuya. Mahal na mahal!” ang naisagot ko.

Wala pang 30 seconds noong maisend ko ang sagot kong iyon, bigla na lang akong nagulat noong may kumalampag sa may bahaging bintana ng kwarto ko. Kinabahan ako dahil may naalala akong ganoong eksena dati kung saan dumaan siya sa bintana upang makaakyat sa kwarto ko.

Dali-dali kong tiningnan ang may parteng iyon ng kwarto ko. At halos hindi ako makakilos sa pagkabigla sa nasaksihan ng aking mga mata. Si Kuya Romwel nga.

“Wala man lang hug d’yan o kiss?” tanong kaagad niya.

Syempre, takbo ang lola niyo sa kanya at sabay lingkis sa kanya. “Kala ko ba nasa airport ka?”

“Hah? Hindi ba airport to?” ang biro niya.

“Kuya naman eh... niloloko mo ako.”

“Bakit hindi ka natuloy?”

“May naiwanan kasi akong taong hinding-hindi ko matiis na mahal na mahal daw ako, at na-realize ko na mahal na mahal ko rin...” sabay lapat ng mga labi niya sa mga labi ko.

(Itutuloy)